Στο «You All Look The Same Το Me» οι συνθέσεις τους είναι πιο εύθραυστες από ποτέ. Μια λούπα από ντραμς εδώ, μια σκοτεινή, σχεδόν μπαρόκ, μελωδία εκεί, ο επιβλητικός ήχος της τρομπέτας ανάμεσα είναι μόνο κάποια από τα στοιχεία που συνεισφέρουν ώστε να ακούμε αυτές τις κινηματογραφικές βινιέτες από τους Archive. Οι συναυλίες τους στην Ευρώπη χαρακτηρίζονται από τον μουσικό Τύπο ως ένα από τα γεγονότα της χρονιάς και ο τραγουδιστής τους Κρεγκ Γουόκερ μιλάει σχετικά στο «Βήμα».
Κρεγκ Γουόκερ " Οφείλεις να είσαι ο εαυτός σου "

- Δεν νιώθεις περίεργα να μιλάς εκ μέρους των Archive αν και βρίσκεσαι μαζί μόνο για τον τελευταίο δίσκο;

«Οντως, και η αλήθεια είναι ότι από την αρχή ακόμη της ηχογράφησης σκεφθήκαμε σοβαρά ως και την αλλαγή του ονόματος του γκρουπ, γιατί αυτός ο δίσκος είναι εντελώς διαφορετικός με ό,τι έχουν κάνει ως σήμερα!».

- Κάθε συλλογή των Archive είναι διαφορετική...

«Εχεις δίκιο, απλώς η σύνθεση του γκρουπ άλλαξε οριστικά πια και δεν εξαρτάται αποκλειστικά πλέον από τον Ντάριους και τον Ντάνι. Αλλωστε είναι πολύ τεμπέληδες για να δώσουν μια συνέντευξη».

- Πώς θα περιέγραφες τη μουσική των Archive;

«Είναι αρκετά δύσκολο να το περιγράψω, θα έλεγα ότι πρόκειται για "επιστημονική μουσική", μουσική δηλαδή που κατασκευάστηκε από ανθρώπους μέσα σε εργαστήριο κατά κάποιον τρόπο. Η προσέγγισή μας ήταν αυτού του τύπου, χωρίς όμως να λείπει η ανθρωπιά από αυτήν. Δεν πρόκειται για μουσική που φτιάχτηκε κατά λάθος από σκόρπιες ιδέες. Ημασταν νυχθημερόν στο στούντιο προκειμένου να πετύχουμε το συγκεκριμένο αποτέλεσμα».

- Ζούμε πάντως παράξενες εποχές. Τη δεκαετία του '70 το πανκ ήλθε σε αντίθεση με αυτού του είδους τη λογική και το progressive rock και στις ημέρες το ίδιο πράγμα αντιμετωπίζεται ως νεωτεριστικό.

«Με πιάνει τρόμος όταν ακούω την λέξη progressive γιατί μου έρχονται στο μυαλό ονόματα όπως οι Yes και οι Emerson Lake & Palmer και πέντε χίπηδες με μακριά μαλλιά πίσω από συνθεσάιζερ. Οταν μας δεις λάιβ θα καταλάβεις τη διαφορά: συνδυάζουμε, πιστεύω, πολύ επιτυχημένα την επιθετικότητα του πανκ και την ομορφιά του κλασικού ροκ».

- Νιώθετε μοναξιά που ανήκετε σε κάποιο συγκεκριμένο μουσικό είδος;

«Δεν μας ενδιέφερε ποτέ ιδιαίτερα να ανήκουμε σε κάποια συγκεκριμένη κατηγορία, γι' αυτόν τον λόγο μας αρέσουν οι Radiohead, για παράδειγμα. Δεν χρειάζεται να παίζεις τόσο πολύ το παιχνίδι της σόουμπιζ. Οφείλεις να είσαι ο εαυτός σου και αυτό είναι κάτι που θα εκτιμηθεί με τον καιρό. Βλέποντας άλλωστε τους Radiohead μπορείς να αντιληφθείς ότι το παιχνίδι έχει και μια άλλη όψη, αρκεί να την αντιληφθείς νωρίς».

- Ποια ήταν η συνεισφορά σου στο τρίτο άλμπουμ των Archive;

«Τους έπεισα ότι η κιθάρα δεν είναι άσχημο όργανο αν χρησιμοποιείται σωστά και τους έβαλα να ακούσουν δίσκους των Velvet Underground, Jesus And Mary Chain και των Pixies για να χτίσουν καλύτερα τον μεταμοντέρνο ήχο τους».

- Πώς παρουσιάζετε τα παλιά τραγούδια;

«Παίζουμε κάποια παλιά τραγούδια, κυρίως αυτά που δεν έχουν γυναικεία φωνητικά, γιατί όπως καταλαβαίνεις αλλάζουν εντελώς με τη δική μου φωνή και το αποτέλεσμα δεν μου άρεσε. Πάντως η διάρκεια, τουλάχιστον στο γαλλικό τμήμα της περιοδείας μας, έχει πλησιάσει τις δύο ώρες και η ανταπόκριση από το κοινό ήταν κάτι παραπάνω από ενθουσιώδης».

«Κάθε άλμπουμ είναι πρόκληση»

«Τώρα έχουμε μαζί μας δύο τραγουδιστές, τον Ντέιβιντ Πεν και την Μαρία Κιου. Εχουμε συνεργαστεί κατά καιρούς μαζί τους σε συναυλίες και άλμπουμ. Ο Κρεγκ Γουόκερ (ο πρώην τραγουδιστής) δεν μπορούσε να είναι μαζί μας, ασχολείται με το προσωπικό του άλμπουμ, έτσι οι συναυλίες μας θα είναι διαφορετικές».

Ο Ντάνι Γκρίφιθς, ψυχή της μπάντας μαζί με τον Ντάριους Κέλερ, από την άλλη άκρη του τηλεφώνου, μιλάει στην «Ε» για τις αλλαγές στους Archive λίγο πριν από τις εμφανίσεις τους σήμερα κι αύριο στο Gagarin 205. «Με τους νέους τραγουδιστές», προσθέτει, «μπορούμε να παίξουμε ζωντανά και τραγούδια από τα δύο πρώτα άλμπουμ όπως το "Londinium", που είναι ιδιαίτερα δημοφιλή στην Ελλάδα».

Αναπάντεχη επιτυχία

Η τελευταία κυκλοφορία των Archive ήταν το «Unplugged», ένα άλμπουμ με ακουστικές εκδοχές των τραγουδιών από τα δύο τελευταία άλμπουμ συν μια διασκευή των Smiths. «Δεν το είχαμε σχεδιάσει», υποστηρίζει ο Γκρίφιθς, «προέκυψε συμπτωματικά όταν μιξάραμε το άλμπουμ "Noise" στο Παρίσι. Γινόταν ένας διαγωνισμός για μας στο ράδιοφωνο, είχαν μαζευτεί στο στούντιο κάποιοι θαυμαστές και παίξαμε ακουστικά έτσι για δοκιμή».

Το «Noise», η προηγούμενη δουλειά τους, είχε μια αναπάντεχη επιτυχία. «Ο τίτλος του "Θόρυβος" ήταν η πρώτη λέξη που μας άρεσε» εξηγεί ο Γκρίφιθς. «Δεν περιγράφει τη μουσική αλλά τον επιλέξαμε ως αντίθεση αφού το άλμπουμ είναι γεμάτο ερωτικά τραγούδια.

Από την άλλη είναι η κατάλληλη λέξη για να υποδηλώσει τον ενθουσιασμό και την απόγνωση που συνδέονται με ένα τέτοιο συναίσθημα». Ολα τα τραγούδια των Archive εμπνέονται από τον έρωτα. «Γιατί όχι», λέει ο Γκρίφιθς, «ο έρωτας είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Είναι ένα εξαιρετικά δυνατό συναίσθημα, αφορά τους πάντες και δεν χωράει καμία επιτήδευση».

Οι κριτικοί ονομάζουν τον ήχο τους προγκρέσιβ ροκ. «Το αστείο είναι ότι ποτέ δεν μου άρεσε το προγκρέσιβ της δεκαετίας του '70», απαντάει ο Γκρίφιθς. «Και δεν πιστεύω ότι έχουμε σχέση με τα επικά, μακράς διάρκειας τραγούδια που παίζονταν σε στάδια». Αλλωστε, όπως δείχνει και η πορεία τους από το τριπ χοπ του «Londinium» ώς το μελαγχολικό ήχο του «Noise», ποτέ δεν επαναλαμβάνονται. «Δεν θέλουμε να πλήττουμε», απαντά ο Γκρίφιθς. «Δεκαπέντε χρόνια τώρα θεωρούμε κάθε νέο άλμπουμ μια πρόκληση που δεχόμαστε. Δεν σχεδιάζουμε τίποτα όταν μπαίνουμε στο στούντιο, επιθυμούμε όμως κάθε δουλειά μας να είναι διαφορετική από την προηγούμενη».