Ο ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ

΄Ερωτας
΄Ονομα ουσιαστικό
Πολύ ουσιαστικόν
Ενικού αριθμού
Γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού
Οι ανυπεράσπιστοι έρωτες

Ο φόβος
Όνομα ουσιαστικόν
Στην αρχή ενικός και μετά πληθυντικός
Οι φόβοι,οι φόβοι
Για όλα από εδώ και πέρα

Η μνήμη
Κύριο όνομα των θλίψεων
Ενικού αριθμού
Μόνο ενικού αριθμού και άκλιτη
Οι μνήμες,οι μνήμες,οι μνήμες

Η νύχτα
Όνομα ουσιαστικόν
Γένους θηλυκού
Ενικός αριθμός
Πληθυντικός αριθμός
Οι νύχτες

Κ. Δημουλά

Είναι ακόμα καλύτερο όταν το απαγγέλει η Τάνια Τσανακλίδου:

Αφού πιάσαμε τις καλλιτεχνικές ανησυχίες,ας μη λείψει η ποίηση!

Ξεκινάω με Τάσσο Λειβαδίτη:
"Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει..."


και συνεχίζω με Eduardo Galeano


Ο λόγος σε εσάς λοιπόν,γιατί όχι με τα δικά σας ποιήματα

Aπολείπειν ο Θεός Αντώνιον Κ.Π.Καβάφης


Τρώες Κ.Π.Καβάφης

Αν και δεν διαβάζω συχνά ποίηση, θα βάλω κι εγώ το λιθαράκι μου στο τόπικ.

Αρχικά με Σίλβια Πλαθ η οποία μας λέει ότι η αυτοσυγκράτηση και η φλεγματικότητα μπροστά σε επιθέσεις δεν είναι αδυναμία.

Έπειτα με το αγαπημένο μου Τέλος με στίχους της Σαπφούς μελοποιημένους

Από τα πιο επίκαιρα ποιήματα Πιστεύω ότι οι κοκκινισμένες φράσεις έχουν το καλύτερο νόημα στο ποίημα

Μιας και πιάσαμε τον Σεφέρη.. αν και ίσως είναι ο αγαπημένος μου ποιητής ούτως ή άλλως....
αρκετά επίκαιρο θα έλεγα είναι το κύκνειο άσμα του... "Επί Ασπαλάθων". Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού
πάλι με την άνοιξη.
Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα κι ασπάλαθοι δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμακρα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας αντηχούν ακόμη …

Γαλήνη.
- Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;
Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού τ” αυλάκια·
τ” όνομα του κίτρινου θάμνου
δεν άλλαξε από εκείνους τους καιρούς.
Το βράδυ βρήκα την περικοπή:
«Τον έδεσαν χειροπόδαρα» μας λέει
«τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι».

Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
ο Παμφύλιος Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος.

και πηγή εν προκειμένω.

Ένα ποίημα του Baudelaire, για να ευθυμήσουμε

Συγυρίζοντας το δωμάτιο μου βρήκα το παρακάτω που είχα γράψει κάποτε στο παρελθόν και είπα αφορμόμενος από την προτροπή του keiner να ανεβάσουμε δικές μας δημιουργίες να το μοιραστώ (άσκοπα ίσως)

Φέρελπις

Κι όμως επλίζει ακόμα...
Παράλογο στην κοινωνία τούτη
Μια κοινωνία τρομολαγνική... τρομοκρατική... αυτοκαταστροφική...
χωρίς φραγμούς και όρια...
Μια κοινωνία όπου το παράλογο θεωρείται αυτονόητο
και το αυτονόητο παράλογο συνάμα
Όπου οι παρωπίδες κυριαρχούν
Όπου οι άνθρωποι αδυνατούν να δουν το τέλος ως ευκαιρία
Ευκαιρία για μια καινούρια αρχή...
Πέσαν τα κοράκια να τον φάνε
Αλλά αυτός εκεί -αθεράπευτα αισιοδοξος-
Σε μία κοινωνία θεωρητικά νεκρή
που αποκαρδίωσε πολλούς
που τους καταδίκασε
και τελικά τους εξολόθρευσε...
Μα καλά, αυτός με ποιο δικαίωμα τολμά;!;!
Ποιος του δίνει πάτημα να ελπίζει;
Ίσως να είναι αιθεροβάμων, ίσως να πιστεύει σε ουτοπίες...
Και ο ίδιος το ξέρει άλλωστε...
Κι όμως τολμά να ελπίζει ακόμα...
Τον καημένο