Re: Τροφή Για Σκέψη

31
"Σοσιαλιστές που αγωνίζεστε από πολυτελή ξενοδοχεία"

H ομιλία:
Spoiler: show
Όταν ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους στη Μαδρίτη, τις Βρυξέλλες, το Κάιρο, τη Βηρυτό δεν ζητά αυτό που εμείς ως Σοσιαλιστές ερχόμαστε να υπερασπιστούμε. Απαιτούν αυτό που ο καπιταλισμός του ελεύθερου εμπορίου προκαλεί αυτές τις συνέπειες.
Σημαντικό ακόμα είναι ότι δυστυχώς δεν είμαστε εμείς οι σοσιαλιστές που βγάλαμε τον κόσμο στον δρόμο, και αυτό που θα έπρεπε να μας πονά είναι ότι αυτοί ζητούν δημοκρατία, ελευθερία, αδελφότητα, δημόσια παιδεία και υγεία. Και εμείς δεν είμαστε κοντά. Νομίζω ότι είναι σημαντικό η Σοσιαλιστική Διεθνής να δει πού βρισκόμαστε.
Η ερώτηση που έχω και μου κάνει εντύπωση είναι πώς θέλουμε να κάνουμε την επανάσταση από ένα ξενοδοχείο 5 αστέρων στο Κασκάις, φτάνοντας εδώ με πολυτελή αυτοκίνητα. Αναρωτιέμαι αν μπορούμε να δώσουμε στους πολίτες μια απάντηση όταν εσείς λέτε ότι τους καταλαβαίνετε, ότι υποφέρετε ως σοσιαλιστές.
Αλήθεια νιώθουμε αυτό τον πόνο εδώ μέσα; Αλήθεια μπορούμε να καταλάβουμε αυτό που ζητάμε από τον κόσμο από ένα ξενοδοχείο πέντε αστέρων; Οι νέοι ασφαλώς δεν συμφωνούμε μαζί σας όταν λαμβάνετε αυτές τις αποφάσεις και δεν θα σας στηρίξουμε σε αυτή τη γραμμή. Εμείς είμαστε εδώ για να δουλέψουμε. Και παίρνω την ευκαιρία να σας πω ότι είναι θλιβερό που πρέπει να σας παρακαλέσουμε γονατιστοί για να μας αφήσετε να πάρουμε το λόγο.
Είναι θλιβερό που πρέπει να σας παρακαλέσουμε να μας ακούσετε σε κάθε μία από αυτές τις συναντήσεις. Γιατί δεν θέλετε να μας ακούσετε. Γιατί εμείς δεν είμαστε εδώ μόνο για να δουλέψουμε ως staff όπως οι σύντροφοι μας οι Πορτογάλοι. Οι νέοι είμαστε εδώ για να σας στηρίξουμε, να δουλέψουμε μαζί σας και να δώσουμε μαζί τον αγώνα στο δρόμο.
Γιατί οι συνέπειες που πληρώνουμε εμείς οι νέοι του κόσμου, που δεν έχουμε δουλειά, που δεν μπορούμε να χειραφετηθούμε, να αποκτήσουμε παιδί στα 30 γιατί δεν έχουμε δουλειά, παρά το
γεγονός ότι είμαστε η καλύτερα εκπαιδευμένη γενιά σε όλο τον κόσμο.. εμείς είμαστε εδώ με μια δέσμευση προς εσάς. Αλλά εσείς οι ηγέτες, κακώς σας αποκαλούν ηγέτες, αφού είστε οι υπεύθυνοι και όχι μόνο οι ωραίες φυσιογνωμίες. Είστε οι υπεύθυνοι για ό,τι συμβαίνει.
Θα έπρεπε να μας χρησιμοποιήσετε να κάτσουμε μαζί να δούμε τι μπορούμε να δώσουμε. Όχι απλά για να σας χειροκροτήσουμε, όχι απλά για να γεμίσουμε αίθουσες με ωραίες και νέες φάτσες, όχι απλά για να κρεμάσουμε ταμπελίτσες.
Οι νέοι των οργανώσεών σας, αυτοί που πρέπει να μεταφέρουν το μήνυμά σας δεν είναι αυτοί που εσείς επιλέγετε, επειδή είναι πολύ βολικοί ή και πολύ συνένοχοι. Οι νέοι στους οποίους οφείλετε να δώσετε το λόγο, πρέπει να επιλεγούν με δημοκρατικές διαδικασίες. Και ναι: Δυστυχώς εξαρτόμαστε από τα κόμματα, γιατί πρέπει να χρηματοδοτηθούμε για να είμαστε ελεύθεροι. Και σας λέω τώρα ότι οι νέοι της Διεθνούς δεν έχουμε καμία βοήθεια από τη Διεθνή.
Και μετά θα πάρετε το λόγο και θα μας πείτε ότι ανησυχείτε για την ανεργία των νέων. Μας έχετε όμως εδώ και ούτε καν ρωτάτε ποια είναι η γνώμη μας. Έχουμε πολλά να πούμε γιατί τον κόσμο τον αφορά τι πιστεύουν οι νέοι. Γιατί εμείς πληρώνουμε την κρίση από τις πράξεις σας ή την απραξία σας
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος fotinit17 την Τρί 12 Φεβ 2013, 9:52 pm, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
Λόγος: Προσθήκη σε quote ολόκληρης της ομιλίας
"I went numb when I learned to see..."

Re: Τροφή Για Σκέψη

32
Οι εργαζόμενοι παίρνουν τον έλεγχο της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής

Ο χημικός Λη Κρόνιν δουλεύει πάνω σε έναν τρισδιάστατο εκτυπωτή που, αντί για αντικείμενα, μπορεί να εκτυπώνει μόρια. Μια συναρπαστική μακροπρόθεσμη εφαρμογή: εκτυπώστε τα δικά σας φάρμακα χρησιμοποιώντας χημικά μελάνια.
Πηγή



Παιδιά παίζουν κλασσική μουσική με έγχορδα όργανα από σκουπίδια

"People don’t listen, they just wait for their turn to talk."
— Chuck Palahniuk

Re: Τροφή Για Σκέψη

33
http://www.chemeng.ntua.gr/the_secretar ... _mixanikwn

όλα τα χαμε.. ενας κοσμητοτορας μας ελειπε? αυτα λεει ο νεος νομος? νεες θεσεις... καλα, στον αερα τα λεω, δεν εχω μελετησει... απλα μου ακουγεται καπως. καληνυχτες!
Hatred is Blind, Rage carries you Away...
and He who pures out Vengeance, runs the Risk of tasting a Bitter draught
...
One is All and All is One

Re: Τροφή Για Σκέψη

35
2 ενδιαφέροντα κείμενα[ειδικά το πρώτο(που είναι και πιο επίκαιρο) αξίζει να αφιερώσετε λίγο από το χρόνο σας να το διαβάσετε!]:

Χαϊνης Δ. Αποστολάκης: Το κλείσιμο της ΕΡΤ ήταν μια πράξη ασχήμιας
Spoiler: show
1.Για την ΕΡΤ

Κάθε τεχνολογικό επίτευγμα είναι καλό κι ευπρόσδεκτο από την ανθρώπινη κοινότητα. Η χρήση του, όμως, μπορεί να είναι καλή ή κακή, με κριτήριο μόνο την ομορφιά που αντικατοπτρίζεται στη δυναμικά αρμονική συνεξέλιξη των μερών του πλανητικού οικοσυστήματος.

Για παράδειγμα, πριν μερικούς αιώνες, το τηλεσκόπιο εχρησιμοποιείτο από πολλούς στρατούς για να εντοπίζουν αντίπαλα στρατεύματα και να μεγιστοποιείται η ποσότητα εχθρικού αίματος στα πεδία των μαχών. Κάποια στιγμή ο Ηθικός Άνθρωπος -ο άνθρωπος της Ιερής Περιέργειας-, στην προκειμένη περίπτωση ο Galileo Galilei, έστρεψε το τηλεσκόπιο προς τον ουρανό. Οι παρατηρήσεις του καθώς και η αδιάλειπτη αφοσίωση του, εξοβέλισαν μια για πάντα, τη Γη από το κέντρο του πλανητικού συστήματος και ταυτόχρονα τον Ηγεμόνα-Θεό από το κέντρο του κοινωνικού συστήματος.

Το ίδιο ισχύει για κάθε τεχνολογικό επίτευγμα. Η ποιότητα της χρήσης του εξαρτάται από το πνευματικό επίπεδο των χρηστών, από τη συνειδητότητα τους, από το πολισμικό τους επίπεδο, από τη λογικιστική κι ενορατική σύληψη του Όλου (του Περιέχοντος όπως θα ‘λεγε κι ο Ηράκλειτος) και κυρίως από την ποιητική πραγμάτωση του παρόντος που θα καταστεί οραματική αφήγηση της κοινότητας.

Βρισκόμαστε σε μια εποχή ραγδαίων τεχνολογικών αλμάτων χωρίς αντίστοιχη πνευματική ανέλιξη σε πλανητικό επίπεδο.

Μια θάλασσα καινούργια, η θάλασσα της πληροφορίας, προσφέρεται για νέες και παλιές αποικιοκρατικές αυτοκρατορίες ώστε να μεγαλώσουν σε ισχύ και πλούτο, επιβάλοντας τη συμφέρουσα γι’ αυτές αισθητική-ηθική-πολιτική. Ταυτόχρονα εμφανίζονται και πειρατές πολλών ειδών που κουρσεύουν σ΄αυτήν την πληροφορική θάλασσα.

Οι εστίες δύναμης που αναπτύσονται σ’ αυτή τη θάλασσα σε συνδυασμό με την πνευματική υστέρηση, μπορεί να προκαλέσουν τον οριστικό θάνατο του ανθρώπινου είδους και όχι μόνο.

Ας μην ξεχνούμε ότι ο μεταβιομηχανικός άνθρωπος, μόνος όπως ποτέ, ιδιότυπα σκλάβος, αποκομμένος από το περιβάλλον κι ανήμπορος να νοηματοδοτήσει την πράξη και την ύπαρξη του, έχει για πρώτη φορά τα μέσα μαζικής καταστροφής ανθρώπων, ζώων και φυτών.

Οπότε ο ρόλος ενός μέσου ενημέρωσης είναι καθοριστικός. Ο σκοπός ένας και μόνο: Η διάχυση του Πολισμικού Κεφαλαίου.

Αυτός είναι ο στόχος μιας Δημόσιας (ή ιδιωτικής) ραδιοτηλεόρασης σε μια εποχή που δεν υπάρχει Δήμος παρά μόνο κοινωνικά σπαράγματα, που δεν υπάρχει περιρρέουσα παιδεία παρά μόνο ιδρυματική παπαγαλία, που δεν υπάρχει πολυσχιδής αλληλεπίδραση παρά μόνο κλειστοφοβικές, ενεργοβόρες πυρηνικές οικογένειες, που δεν υπάρχει ποιητική αφήγηση παρά μόνο ποσοτική καταδίωξη(μισθός, ποσοστά, δείκτες, τηλεθέαση κ.τ.λ.).

Κυρίως δεν υπάρχει ο Μύθος. Ο Μύθος είναι όχι το παρελθόν, αλλά η λειτουργική ανάδυση του αιώνιου αφηγήματος που εμπεριέχει το μέγιστο των σημασιών για μια οραματική κοινωνική αναπλαισίωση.

Καταλαβαίνετε λοιπόν πόσο επικίνδυνο μπορεί να είναι ένα τοπικό, εθνικό ή παγκόσμιο δίκτυο ενημέρωσης.

Έχοντας κατά νου ότι δεν υπάρχουν γεγονότα παρά μόνο ερμηνείες γεγονότων, ένα κανάλι θα μπορούσε να προβάλλει τη μονόπλευρη (και άρα φασίζουσα) ερμηνεία αυτών που το χρηματοδοτούν. Αυτό γίνεται στην Ελλάδα.

Με ελάχιστες εξαιρέσεις, η δημοσιογραφία στα μίντια είναι κατευθυνόμενη, η γλώσσα είναι αγοραία, ξύλινη κι επικίνδυνα άρυθμη, αποθεώνεται το κιτς και το λάιφ στάιλ κι έτσι εδραιώνεται η αισθητική-ηθική-πολιτική παρακμή του τόπου.

Οι οθόνες πλημμυρίζουν από αγενείς εκφράσεις, σεξιστικά υπονοούμενα, ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς όλων των ειδών, σκηνές πιασάρικης βίας και ανήθικες διαφημίσεις άχρηστων προϊόντων.

Η οθόνη σφετερίζεται τη θέση της εστίας στα σπίτια, στα καφενεία και παντού και υποκαθιστά τον παππού, το θείο, το γείτονα των παλιών φυλετικών οικογενειών.

Η οθόνη είναι εξαιρετικά μαυλιστική και εθιστική, γιατί είναι το πιο πολύχρωμο και αεικίνητο αντικείμενο στο δωμάτιο. Η κερδοσκοπική οθόνη μπορεί να διαπράξει την ύβρι: να κάνει το Μύθο μύθευμα.

Αν με ρωτούσαν ποιος έχει το μαγαλύτερο μέρος της ευθύνης του ξεπεσμού της κοινότητας μας, θα έλεγα όλοι, με προεξάρχοντες αυτούς που έχουν δημόσιο λόγο. Την πρωτοκαθεδρία της ευθύνης(πάνω και από τους πολιτικούς) έχουν τα ΜΜΕ:

Στην Κρήτη υπάρχει μια παμπάλαια παροιμία με τη μορφή ερωταπάντησης: «Ερ.: Ποιος έκαμε το φονικό; Απ.: Αυτός που ΄φερε το μαντάτο.»

Η ιδιωτική τηλεόραση στην Ελλάδα έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το συλλογικό κατάντημα. Το τηλεπρότυπο επιτυχίας πέρασε στο αξιακό σύστημα της ζωής μας και η κοινωνία υπέστη μετάλαξη ήθους.

Στην ποιότητα των μαζικών μέσων, αντανακλάται το πολιτισμικό επίπεδο ενός λαού, η ιστορική του αφήγηση και το όραμα του για το μέλλον.

Η δημόσια τηλεόραση μιμήθηκε σε πολλές περιπτώσεις την ιδιωτική, αλλά κράτησε, όπως μπορούσε, και κάποιο χαρακτήρα. Το δημόσιο ραδιόφωνο ακόμη περισσότερο.

Το κλείσιμο της ΕΡΤ ήταν μια πράξη ασκήμιας, που ξεχείλιζε από τη βία του άμεσου και του τετελεσμένου. Αν πίστευα έστω και λίγο στις κρατικές οντότητες και τις αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες, θα έκανα λόγο για πραξικόπημα.

Θα σας πω μια ιστορία προσωπική. Στο χωριό που μεγάλωσα όλοι ήταν αγρότες και κτηνοτρόφοι. Βιβλίο ούτε για δείγμα, ελάχιστα οχήματα, μετακινήσεις λιγοστές.

Δυο γεγονότα με σημάδεψαν κι άνοιξαν τις κουρτίνες του έξω κόσμου, ρίχνοντας φως στο σκοταδισμό της παραμελημένης μου υπαίθρου (Ναι, σκοταδισμός ήταν και το παρελθόν, παρά τις προσπάθειες αγιοποίησης του, από πολλούς σύγχρονους αρθρογράφους.

Αν όλοι παλιά ήταν καλοί παππούληδες και γιαγιούλες, πως φτάσαμε ως εδώ; Αντιβαίνει στην αρχή της αιτιότητας. Άρα η ωραιοποίηση του παρελθόντος είναι ανόητη κι επικίνδυνη: απ’ αυτήν προέρχεται ο συλλογικός νακισσισμός, ο ρατσισμός κ.ά.).

Το πρώτο, ήταν όταν μου δάνεισε ο Βαγγέλης, ο φορτηγατζής του χωριού μου, το πρώτο μου βιβλίο. Το δεύτερο, όταν ο λατρεμένος μου κ.Μπακογιαννόπουλος, μέσα από την ‘Κινηματογραφική Λέσχη’ της ΕΡΤ, με έφερε σε επαφή με την πραγματική ποιότητα της οθόνης. Έτσι ταξίδεψα με τα φτερά της ποίησης σε τόπους και χρόνους, καθοδηγούμενος από τα ιδιοφυή βλέμματα των Φελίνι, Γκοντάρ, Κουροσάουα, Μπονιουέλ, Μπέργκμαν, Παζολίνι κ.ά.

Φαντάζομαι μια δημόσια τηλεόραση, με πλουραλισμό απόψεων, χωρίς κανένα ιδεολογικό δογματισμό, χωρίς διαφημίσεις, χωρίς κερδοσκοπική επιδίωξη, χωρίς πάτρωνες, μια κολεκτίβα με ισότητα αμοιβών (όπως όλες οι συλλογικότητες), που θα αποτελείται από τους πιο έντιμους ανθρώπους του πνεύματος ώστε η μικρή οθόνη να αναβλύζει λίγο από την ιερότητα των κάδρων του Ταρκόφσκι.

*** Εδώ μπορείτε να σταματήσετε α) επειδή μπαίνει άλλο θέμα άσχετο, β) επειδή κουραστήκατε, γ) επειδή σκυλοβαρεθήκατε, δ) επειδή σας ήρθε η επιθυμία να με βρίσετε πατόκορφα, ε) επειδή λόγω έκτασης του άρθρου αμελήσατε να εκκενώσετε την ουροδόχο σας κύστη και στ) επειδή ξέσπασε επανάσταση. Για όλους τους άλλους λόγους ακολουθήστε το αυτιστικό μου παραλήρημα, προχωρώντας μετ΄ εμού ως να είμεθα φαιδρά αγέλη ερημωτών υπαιθρίων ορνιθώνων.

2. Προς το γερμανικό λαό (παρακαλώ όπως μεταφραστεί το κάτωθι κείμενο εις την γερμανικήν –ει δυνατόν)

Η απλούστευση και η γενίκευση είναι οι δυο επικίνδυνες πύλες που οδηγούν στη σκάλα του λαϊκισμού, που σε βγάζει στο σκοτεινό κάστρο του ρατσισμού και της μισαλοδοξίας. Ο λαϊκισμός σπρώχνει μεγάλα τμήματα των δυο λαών να εκτοξεύουν πρωτοφανείς ύβρεις εκατέρωθεν.

Πιστεύω στη πολιτισμική διαφορετικότητα των φυλών και των εθνών αλλά όχι στα κράτη και σε οποιαδήποτε σύνορα. Ζητώ συγνώμη εκ μέρους των σκεπτόμενων ομοεθνών μου, που έλληνες απ’ όλο το πολιτικό φάσμα σας βρίζουν αποκαλώντας σας "ναζί" (είναι το ανάλογο του « οι έλληνες είναι διεφθαρμένοι»).

Για μένα οι Γερμανοί αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της Νέας Ευρώπης. Τη θεμελίωσαν φιλοσοφικά (Κάντ, Χέγκελ, Μαρξ, Φόιερμπαχ, Σοπενάουερ, Νίτσε, Χάιντεγκερ, Αντόρνο, Μαρκούζε κ.π..α.) και πνευματικά (Μπαχ, Μπετόβεν, Γκαίτε, Ρίλκε κ.π.ά.).

Ακόμη και για τα εγκλήματα των ναζί στο β’ παγκόσμιο πόλεμο, δεν είσαστε οι μοναδικοί υπεύθυνοι.

Τους εβραίους και τους τσιγγάνους τους καταδιώξαμε και τους σφαγιάσαμε όλοι μαζί:

Α) Ο αντισημισμός ήταν διάχυτος σ’ όλη την Ευρώπη(ακόμη και στο χωριό μου ,έλεγαν ‘οβραίο’ αυτόν που έκανε μιαν ανίερη πράξη). Τα προβλήματα, βλέπετε, δεν είναι τοπικά, είναι του όλου, αλλά εμφανίζονται στο μέρος που ευνοούν οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες.

Β) η αγγλοσαξωνική αποικιοκρατική αυτοκρατορία, όπως έδωσε μια ιστορικά διαλεκτική απάντηση στον ισπανικό επεκτατισμό, έτσι διαλεκτικά θα εισέπρατε και την αντίδραση μιας νεόδμητης κι αναπτυσσόμενης οικονομίας, της Γερμανικής.

Γ) Το κραχ του ’29 αποκάλυψε τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού. Στο πιο ταπεινωμένο έθνος της Ευρώπης, ο λα’ι’κισμός βρήκε γόνιμο έδαφος στην εξαθλιωμένη ζωή εκατομυρίων ανθρώπων.

Όλα θα μπορούσαν να είχαν γίνει αλλιώς, αλλού και από άλλους, αν άλλαζες ελάχιστα τις αρχικές συνθήκες σ’ έναν κόσμο που αποδεδειγμένα δεν είναι αυστηρά ντετερμινιστικός.

Γι αυτό το λόγο οφείλομε να στηριχτούμε σ΄αυτούς που μας γοητεύουν, που μας εμπνέουν, από το Σωκράτη μέχρι το Mann, αποκόβοντας από την ιστορική μας συνείδηση τα παιγνίδια εξουσίας ώστε να καταστήσομε την Ευρώπη, γέφυρα πολιτισμού, αντάξια του κληροδοτήματος ενός διαφωτισμού.

Αν καθένας εργαστεί στο μικρό πεδίο του με αγάπη, με αυταπάρνηση και διάθεση σκέδασης των εξουσιαστικών αρχετύπων, θα υπάρξει μια στιγμή που τα πεδία θα γίνουν δίκτυο, η παραγωγή θα γίνει δημιουργία και ο άνθρωπος του 21ου αιώνα ίσως μπορέσει να δημιουργήσει καινούργια συμφωνία μεταξύ των μερών του πλανητικού οικοσυστήματος και να νοηματοδοτήσει εξ αρχής την ύπαρξη του.-

Μετά τιμής
Χαϊνης Δημήτρης Αποστολάκης
Εκπαίδευση και η σημασία της ζωής- Τζίντου Κρισναμούρτι(βλ. spoiler)
Spoiler: show
ΤΟ ΑΝΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΟ

Κρισναμούρτι

Όταν είμαστε νέοι, τότε είναι ακριβώς ο καιρός να είμαστε δυσαρεστημένοι όχι μόνο με τον εαυτό μας αλλά και με τα πράγματα γύρω μας. Οι νέοι, αν είναι κάπως ζωντανοί, είναι γεμάτοι από ελπίδες και δυσαρέσκεια. Και πρέπει να είναι, γιατί διαφορετικά είναι ήδη γέροι και πεθαμένοι. Και οι γέροι είναι εκείνοι που ήταν κάποτε δυσαρεστημένοι αλλά έχουν καταπνίξει επιτυχώς αυτή τη φλόγα και έχουν βρει εξασφάλιση και άνεση κατά διαφόρους τρόπους. Ποθούν τη μονιμότητα για τον εαυτό τους και την οικογένειά τους, ποθούν διακαώς τη βεβαιότητα στις ιδέες τους, στις σχέσεις τους, στα αποκτήματά τους. Έτσι, όταν αισθάνονται το ανικανοποίητο, απορροφούνται από τις ευθύνες τους, τις εργασίες του ή από οτιδήποτε άλλο, ώστε να ξεφύγουν από το ανησυχαστικό αίσθημα του ανικανοποίητου.

Οι περισσότεροι άνθρωποι ζητούν επιτυχία αυτής ή εκείνης της μορφής, είτε στον αθλητισμό είτε στον κόσμο των επιχειρήσεων ή στην πολιτική. Όλοι μας θέλουμε να βρισκόμαστε στην κορυφή, και αυτή η επιθυμία δημιουργεί διαρκή σύγκρουση μέσα μας και προς τον πλησίον μας, και οδηγεί στον ανταγωνισμό, στο φθόνο, την έχθρα και τελικά στον πόλεμο. Εφόσον η επιτυχία γίνεται σκοπός, δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από το φόβο, γιατί η επιθυμία να επιτύχουμε προκαλεί αναπότρεπτα το φόβο της αποτυχίας. Αυτός είναι ο λόγος που οι νέοι δε θα έπρεπε να διδάσκονται να λατρεύουν την επιτυχία.

Οι περασμένες γενιές, με τις φιλοδοξίες τους, τις παραδόσεις και τα ιδεώδη τους έχουν φέρει στον κόσμο αθλιότητα και καταστροφή. Ίσως οι ερχόμενες γενιές, με τον ορθό τρόπο εκπαίδευσης, να μπορέσουν να βάλουν ένα τέλος σε αυτό το χάος και να δημιουργήσουν μια πιο ευχάριστη κοινωνική τάξη. Αν όσοι είναι νέοι έχουν το πνεύμα της έρευνας, αν διαρκώς αναζητούν την αλήθεια όλων των πραγμάτων, πολιτικών και θρησκευτικών, προσωπικών και περιβαλλοντολογικών, τότε οι νέοι θα έχουν μεγάλη σημασία και υπάρχει ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο. Η πρόθυμη έρευνα των νέων αμβλύνεται από τις πατριαρχικές μας διαβεβαιώσεις, την υπεροπτική ανυπομονησία μας και από τον τρόπο που συχνά αγνοούμε τις ερωτήσεις τους, επειδή φοβόμαστε το τι θα μπορούσαν να μας ρωτήσουν. Δεν τροφοδοτούμε τη δυσαρέσκειά τους, επειδή εμείς οι ίδιοι έχουμε πάψει να ρωτάμε.

Θα οφείλαμε να μάθουμε να σκεπτόμαστε καθαρά και χωρίς προκατάληψη, ώστε να μην εξαρτόμαστε εσωτερικά ούτε να έχουμε φόβο. Η ανεξαρτησία δεν είναι κάτι για το χρωματιστό χρώμα του χάρτη που το ονομάζουμε πατρίδα μας, αλλά για τον εαυτό μας σαν άτομα. Μολονότι εξωτερικά εξαρτόμαστε ο ένας από τον άλλο, αυτή η αλληλεξάρτηση δεν γίνεται σκληρή ή καταπιεστική αν είμαστε εσωτερικά ελεύθεροι από τον πόθο για δύναμη, για κοινωνική θέση και για αυθεντία. Πρέπει να καταλάβουμε το αίσθημα του ανικανοποίητου που οι περισσότεροι το φοβόμαστε. Το ανικανοποίητο μπορεί να φέρει εκείνο που φαίνεται σαν αταξία. Αν όμως οδηγεί όπως θα όφειλε, στη γνώση του εαυτού μας και στην αυταπάρνηση, θα δημιουργήσει τότε μια νέα κοινωνική τάξη και διαρκή ειρήνη. Με την αυταπάρνηση έρχεται αμέτρητη χαρά.

Αν εμείς που είμαστε μεγαλύτεροι μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά καθώς αναπτύσσονται να σκέπτονται καθαρά και χωρίς πάθος, να αγαπούν και να μην προκαλούν εχθρότητα, τι περισσότερο μπορούμε να κάνουμε; Αν όμως εμείς διαρκώς πολεμούμε ο ένας τον άλλο, αν είμαστε ανίκανοι να φέρουμε ειρήνη και τάξη στον κόσμο μεταμορφώνοντας βαθιά τον εαυτό μας, τι αξία έχουν τα ιερά βιβλία και οι μύθοι των διαφόρων θρησκειών;
Το ανικανοποίητο είναι το μέσον για την ελευθερία, αλλά για να ψάξει κανείς να ανακαλύψει χωρίς προκατάληψη, δεν πρέπει να υπάρχει καμιά από τις συναισθηματικές εκείνες σπατάλες που συχνά παίρνουν τη μορφή πολιτικών συγκεντρώσεων, διακηρύξεων συνθημάτων, της αναζήτησης ενός πνευματικού διδασκάλου και των θρησκευτικών τελετών διαφόρων ειδών. Αυτή η διασπορά αμβλύνει το νου και την καρδιά και τα κάνει ανίκανα για μια βαθιά γνώση, και επομένως μπορούν εύκολα να διαπλαστούν από τις περιστάσεις και το φόβο. Ο ένθερμος πόθος για έρευνα και όχι η εύκολη μίμηση του πλήθους, θα φέρει μια νέα κατανόηση των τρόπων με τους οποίους ενεργεί η ζωή.
Η ορθή εκπαίδευση είναι ασφαλώς ένας κίνδυνος για τα κυρίαρχα κράτη – γι' αυτό και εμποδίζεται με ωμά ή λεπτεπίλεπτα μέσα. Η εκπαίδευση και η τροφή, όταν βρίσκονται στα χέρια των ολίγων, γίνονται τα μέσα για την υποταγή του ανθρώπου. Και οι κυβερνήσεις, είτε της αριστεράς είτε της δεξιάς, δεν ενδιαφέρονται όσο εμείς είμαστε αποδοτικές μηχανές κατασκευής εμπορευμάτων και σφαιρών. Λοιπόν, το γεγονός ότι αυτό συμβαίνει πάνω σ' όλο τον κόσμο σημαίνει ότι εμείς που είμαστε οι πολίτες και οι εκπαιδευτές, και που είμαστε υπεύθυνοι για τις υπάρχουσες κυβερνήσεις, δεν ενδιαφερόμαστε βασικά για το αν υπάρχει για τον άνθρωπο ελευθερία ή σκλαβιά, ειρήνη ή πόλεμος, ευημερία ή αθλιότητα. Ζητούμε κάποια μεταρρύθμιση εδώ κι εκεί, αλλά οι περισσότεροι φοβόμαστε να γκρεμίσουμε την τωρινή κοινωνία και να χτίσουμε ένα εντελώς νέο οικοδόμημα, γιατί αυτό θα απαιτούσε μια ριζική μεταμόρφωση του εαυτού μας.
και ένα βίντεο
"People don’t listen, they just wait for their turn to talk."
— Chuck Palahniuk

Re: Τροφή Για Σκέψη

38
Oι σάπιες σημαίες των φοιτητών
Τρεις μήνες χωρίς πανεπιστήμια είναι πολλοί. Χάθηκαν εξεταστικές, προγράμματα, εργασίες, θέσεις για μεταπτυχιακά, ημερομηνίες για αποφοιτήσεις και επικρατεί ακόμα πλήρης αναστάτωση σε όλη την πανεπιστημιακή κοινότητα. (Άραγε, την Τρίτη, θα ξεκινήσουν μαθήματα;)

Οι παράγοντες που έφεραν τα πάνω κάτω, λίγο πολύ είναι γνωστοί. Από τη μία, ένα ανεύθυνο κράτος που περιμένει δήθεν «αυτοαξιολόγηση» από ένα αμαρτωλό σύστημα διοίκησης πλήρως κομματικοποιημένο και έκθετο σε λάθη και «ασωτίες». Από την άλλη, η «αντίσταση» των διοικητικών υπαλλήλων που διαθέτουν την «αριστοκρατική» ευχέρεια να «απεργούν» αμειβόμενοι…, υπερασπίζοντας ό,τι ως τώρα, τους προσέφερε η «διπρόσωπη» πολιτεία. Αυτοί, όμως, που εισπράττουν την κατάντια και την εξαθλίωση της ακαδημαϊκής κοινότητας είναι οι φοιτητές. Την εισπράττουν ως αθώοι «αμνοί», κλεισμένοι έξω από τον περίβολο της στάνης και απομακρυσμένοι, με τη βία, από τον φυσικό και δημιουργικό τους χώρο. Έλα όμως που δεν αντιδρούν και επιδεικνύουν απίστευτη υπομονή αγανάκτησης, χωρίς απάντηση και στόχευση σε αντίλογο. Μόνο άτακτες κραυγές ακούγονται από 'δω κι από κει, μακριά από μίντια και δημοσιότητα.

Είναι απίστευτο πόσο αλλοτριωμένη είναι η συνείδηση των φοιτητών στην Ελλάδα. Είναι εξοργιστική η απάθεια με την οποία αντιμετωπίζουν την ελεύθερη πτώση των σχολών τους, εδώ και δεκαετίες. Κάηκαν κτίρια, διαλύθηκαν δεκάδες εργαστήρια, δάρθηκαν οι καθηγητές τους, τα αμφιθέατρα έγιναν γύφτικα τσαντίρια και το κύρος των πτυχίων τους δοκιμάζεται όλο και περισσότερο στη διεθνή αναγνώριση. Όλα αυτά τα δέχτηκαν με σιωπή και στωικότητα. Η συντριπτική πλειοψηφία τους σύρθηκε στη «νιρβάνα» της αδιαφορίας, αδυνατώντας να οργανωθεί και να ψελλίσει έστω μία θέση, στον δημόσιο διάλογο. Περιμένουν, πάντα περιμένουν τις εξελίξεις σε ό,τι κι αν γίνει.

Έτσι όμως, ήταν από παλιά. Κι εγώ είχα χάσει εξάμηνο, πριν από είκοσι χρόνια, από καταλήψεις και απεργίες. Δεν θυμάμαι συγκεκριμένα ποιος ήταν ο λόγος και ούτε μ΄ ενδιέφερε. Είχα καταλάβει τι «έπαιζε» στη Φιλοσοφική από νωρίς και δεν διαμόρφωσα ποτέ, καμία συνείδηση συλλογικότητας για τον χώρο και την κοινότητα. Δεν ενδιέφερε ούτε τους καθηγητές που συνεργαζόμουν, που έκανα τις εργασίες μου, που μιλούσαμε, που εκτιμούσε ο ένας τον άλλον. Εμείς είχαμε τον δικό μας κόσμο, λες και δεν συμμετείχαμε στην ταυτότητα του Καποδιστριακού. Αυτή ανήκε στους άλλους, στους «επαναστάτες», στους «πεφωτισμένους» από ιδεολογίες και κόμματα, στους «φύλακες» ενός κλειστού συστήματος, απροσπέλαστο με τη βία και τη βαρβαρότητά του. Εμείς, απλώς, δεν είχαμε συνείδηση της ευθύνης μας, τυφλωμένοι από την αλλοτρίωσή μας.

Και τότε και σήμερα, δεν υπήρχαν στα πανεπιστήμια υγιείς μηχανισμοί να καλλιεργήσουν συνείδηση για τους πολλούς, για τη συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών. Περνούν τα χρόνια, κι αυτοί μένουν αμέτοχοι, αδιάφοροι και απομονωμένοι από αποφάσεις, χωρίς να αισθάνονται τον χώρο και την κοινότητα δικιά τους. Ξένοι νιώθουν και επισκέπτες, χρησιμοθήρες και καμιά φορά «πελάτες» των ισχυρών. Γι΄ αυτό ανέχονται στις διοικήσεις «Πελεγρίνηδες» (τον είχα καθηγητή και ξέρω τι λέω…) και επιμένουν να συντηρούν τις φοιτητικές παρατάξεις. Επειδή, στην πραγματικότητα, συνηθίζουν στην πλάκα και στον εντυπωσιασμό.

Έτσι και τώρα, περίμεναν πότε θα τους λυπηθεί ο εκάστοτε επαγγελματίας «επαναστάτης» για να μη χάσουν το εξάμηνο. Μια συγκέντρωση δεν έγινε, μια διαμαρτυρία συντονισμένη, μια αντίδραση, ρε παιδί μου, κάπου, συντεταγμένα και ομαδικά. Τόσα χρόνια δεν έχει ιδρυθεί ένας σύλλογος φοιτητών, μία λέσχη, ένα κλαμπ, μια αδελφότητα που να μαζέψει κόσμο, χωρίς συνθήματα, κόμματα και αγκυλώσεις. Γιατί δεν το έκανε ποτέ κανείς; Γιατί δεν τους αφορά. Όλοι αισθάνονται προσωρινοί και αδύναμοι. Εγκλωβισμένοι σε άλλους κόσμους και παρέες εκτός ακαδημαϊκής ζωής και συλλογικότητας. Έτσι ένιωθα κι εγώ τότε, έτσι νιώθουν και σήμερα τα παιδιά.

Τι πρέπει να γίνει; Εδώ που φτάσαμε, τίποτα πια. Αν δεν ξηλωθεί όλο το κρατικό κατεστημένο των «δικτατορίσκων», πανεπιστημιακή κοινότητα δεν θα υπάρξει ποτέ. Κι αν δεν υπάρξει κοινότητα δεν θα φτιαχτεί και συνείδηση του Έλληνα φοιτητή, με αντίληψη και σεβασμό για τον χώρο, το αντικείμενο και τη δραστηριότητα που υπηρετεί.

Μέρες που είναι, ας φέρω στον νου μου, ως φαντασίωση…, μια νέα, μοντέρνα, σιωπηρή και ήρεμη μελλοντική επανάσταση των φοιτητών. Μια εξέγερση που δε θα κλείσει αμφιθέατρα και δρόμους αλλά που θα οργανώσει ένα νέο δυνατό κίνημα, απαιτώντας αξιοπρέπεια, εκσυγχρονισμό, διαφάνεια και ορθολογισμό στα πανεπιστήμια. Έναν «διαφωτισμό» χρειαζόμαστε στους φοιτητές που θα τους βγάλει από την «ανωριμότητά» τους αλλά ποιος μπορεί να τον φέρει! Ας επιτραπεί και σε μας τους λιγότερους «αγωνιστές» να γιορτάζουμε την επέτειο του Πολυτεχνείου με τον δικό μας, διαφορετικό συμβολισμό. Γιατί αν ήταν να ξαναζήσουμε «Πολυτεχνείο», έτσι θα έπρεπε να γίνει. Χωρίς σάπιες σημαίες και πουλημένα συνθήματα, αλλά με συνειδητή απαίτηση για δημιουργία και αξιοπρέπεια. Αυτά τα δύο δεν θα μπορούσε ποτέ κανένα κόμμα και κανένας καραγκιόζης να τα πουλήσει στις επόμενες γενιές…
Πηγή
"I went numb when I learned to see..."