Κείμενο του καθηγητή μας, Γιώργου Μαυρωτά για την επέτειο του Πολυτεχνείου.

Το παραπονεμένο βλέμμα του Πολυτεχνείου

Για την επέτειο του Πολυτεχνείου και τα μηνύματά της έγραψαν χθές αρκετοί. Και τα έγραψαν πολύ ωραία. Εγώ σήμερα θα σας ταξιδέψω από το μήνυμα στο οίκημα του Πολυτεχνείου. Κάθε χρόνο το τριήμερο του Πολυτεχνείου (15, 16, 17/11) πολλά μέλη ΔΕΠ του ΕΜΠ δηλώνουν εθελοντές για την περιφρούρησης του χώρου όπου γίνονται οι εκδηλώσεις. Φοράνε λοιπόν τα περιβραχιόνια και τις κονκάρδες και περιδιαβαίνουν τον χώρο νοσταλγώντας.

Ο λόγος που δηλώνω εθελοντής στην περιφρούρηση δεν είναι ότι φιλοδοξώ να ανακόψω τυχόν ταραξίες (έχουμε άλλες δυνάμεις για αυτό, αλλά δεν θα σας πω κι όλα τα μυστικά του ιδρύματος). Ο λόγος είναι ότι μου δίνεται η ευκαιρία να επισκεφθώ τον χώρο που ήταν για πέντε χρόνια το δεύτερο σπίτι μου (το τρίτο ήταν η πισίνα). Από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 όλες οι σχολές, πλην των Αρχιτεκτόνων, άρχισαν να μεταφέρονται στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου, με αποτέλεσμα να χάσουμε αυτήν την επαφή με το κτίριο της Πατησίων και Στουρνάρη, όπου περάσαμε τα φοιτητικά μας χρόνια. Έτσι η αφορμή της «περιφρούρησης» είναι μια ευκαιρία να ξαναζήσουμε για λίγο στον μοναδικό αυτό χώρο και να ξυπνήσουν μνήμες.

Να θυμηθούμε τα εργαστήρια της αναλυτικής χημείας που μύριζαν υδροχλωρικό οξύ κι εμείς ψαρωμένοι παλεύαμε με τις προχοϊδες και τις κωνικές φιάλες, τα αμφιθέατρα του κτιρίου Γκίνη με τα ξύλινα έδρανα και τις «ουλές» από τα σκονάκια που ήταν χαραγμένα για πάντα πάνω τους από φοιτητές που τώρα μπορεί να είναι συνταξιούχοι, το τεράστιο Μ.Α.Χ. (Μεγάλο Αμφιθέατρο Χημικών) το καμάρι της Σχολής μας. Βλέποντας μια αίθουσα, ένα αμφιθέατρο, ένα εργαστήριο, αναδύονται αμέσως στη μνήμη σου και τα πρόσωπα που δέσποζαν σε αυτό.

Η διαφορά όμως είναι ότι τώρα τα πάντα είναι κλειδωμένα και σιδερόφρακτα. Οι φαρδιές σκάλες του κτιρίου Γκίνη απροσπέλαστες και οι περισσότερες πόρτες κλειδαμπαρωμένες διπλά. Η Σχολή των Αρχιτεκτόνων είναι η μόνη που έχει μαθήματα πλέον στο παλιό Πολυτεχνείο. Η φυσιογνωμία του χώρου εμπνέει σίγουρα τους αρχιτέκτονες που θεωρούνται άλλωστε οι πιο καλλιτέχνες μηχανικοί. Για το λόγο αυτό άλλωστε οι όποιες ιδέες να μετατραπεί το κτίριο τη Πατησίων σε Μουσείο ή Συνεδριακό κέντρο τους βρίσκει σταθερά αντίθετους.

Όποια όμως προσπάθεια αναβάθμισης του ιστορικού κτιρίου της Πατησίων και να σχεδιαστεί, σκοντάφτει στον περιβάλλοντα χώρο. Η διπλανή οδός Τοσίτσα έχει μετατραπεί σε ναρκωπέδιο (δεν είναι ορθογραφικό λάθος το «ω») καθιστώντας ουσιαστικά αδύνατη τη διέλευση. Έλληνες και αλλοδαποί εξαρτημένοι κι έμποροι κάνουν εκεί το καθημερινό τους αλισβερίσι υπό το βλέμμα του ανήμπορου Πυρφόρου. Σαν κάποιος να τους έσπρωξε εκεί, επιδιώκοντας την υποβάθμιση του συγκεκριμένου χώρου μεταξύ των δύο Αθηναϊκών αξιοθέατων: του Αρχαιολογικού Μουσείου και του Πολυτεχνείου. Έτσι, σιγά σιγά το αγαπημένο μας σχολείο, απροστάτευτο και παραπονεμένο το βλέπω να μαραζώνει και να απωθεί τον οποιοδήποτε επισκέπτη. Όσες φιλότιμες προσπάθειες και να γίνουν στο εσωτερικό του, η εξωτερική του εικόνα το κάνει απωθητικό και αφιλόξενο. Κι αν δεν κάνουν κάτι αυτοί που το αγαπάνε και το πονάνε, ας μην περιμένουν από άλλους.

Το Πολυτεχνείο πριν από 40 χρόνια έγινε μήνυμα. Ας μην το αφήσουμε σήμερα να γίνει μνήμα…

Απο protagon.gr

Μιας και είναι σήμερα η 40η επέτειος και μέχρι και αυτή την ώρα δεν έκανε κανένας μνεία σε κανένα τόπικ για το θέμα Το μόνο που θα ήθελα, γράφοντας αυτά δεν είναι να αναλύσω κανένα από τα σχόλια των προηγούμενων ποστ, αλλά μόνο να θυμηθούμε σήμερα έστω και για μια στιγμή τους νέους που χάθηκαν πριν καιρό. Όχι αυτούς που επιβίωσαν εκείνη την ημέρα και την πορεία τους έπειτα στον κόσμο, αλλά αυτούς που απλά κανείς δεν τους ξαναείδε ποτέ. Κανείς μας δεν ξέρει το όνομά τους και η ώρα είναι 10:34 μμ και έχουμε γράψει άπειρα πράγματα στο φόρουμ αλλά ούτε μια αράδα ίσα για να πούμε ότι σήμερα κάτι έγινε.
Στην Πολυτεχνείο στο κέντρο για ακόμα μια φορά διάβαζαν τα ονόματα, συνθήματα και άφηναν γαρύφαλλα όχι για πολιτικούς ήρωες αλλά για θανάτους νέων που απλώς πίστεψαν(και ήταν πολλοί). Δεν έχει χρώμα το ποστ, συγνώμη δεν είμαι βαμμένη, δεν είμαι καν πολιτικοποιημένη όσο άλλοι νέοι της ηλικίας μου(μάλλον μηδενίστρια όχι από επιλογή,αλλά από απογοήτευση). Έχει λύπη και συμπόνια.