Γιατί σε οτιδήποτε προσπαθούμε κατά καιρούς να συζητήσουμε ξεκινάμε από το συμπέρασμα;
Γιατί πριν αρχίσουμε να συζητάμε παρουσιάζουμε τις επιλογές; Δεν θα έπρεπε να προκύπτουν επιλογές μέσα από τη συζήτηση; Δεν θα έπρεπε να ανακαλύπτουμε νέες επιλογές μέσα από μια "ζύμωση"; Πόσο συχνά συμβαίνει αυτό;
Γιατί τα βλέπουμε όλα "άσπρο-μαύρο", "ναι-όχι"; Προϋποθέσεις και συνθήκες δεν υπάρχουν; Μέση οδός;
Γιατί θέτουμε τόσο συχνά ψευτοδιλήμματα στα θέματα που συζητάμε;
Γιατί συνηθίζουμε σε μια ακραία θέση να απαντάμε με μια ακραία αντίθεση;
Γιατί βιαζόμαστε να υποστηρίξουμε με νύχια και με δόντια την άποψή μας, στην οποία έχει διαφωνήσει ο συνομιλητής; Η διαφωνία του δεν θα έπρεπε να μας προβληματίσει;

Λίγο παραπέρα και λίγο πιο "εφαρμοσμένα" σε διάφορα πράγματα που έχω παρατηρήσει κατά καιρούς:
Γιατί μια πολιτική ομάδα να πρέπει ντε και καλά να διαφωνεί σε οτιδήποτε προτείνει μια άλλη ομάδα; Δεν υποτίθεται οτι υπάρχουν κάποιοι κοινοί στόχοι και άρα κάποια διάθεση συνεργασίας;
Γιατί στις συνελεύσεις κατεβαίνουν έτοιμα (τυπωμένα από πριν δλδ) πλαίσια; Ο καθένας δλδ σκοπεύει να στηρίξει τις απόψεις του μέχρι το τέλος, ανεξάρτητα από την επιχειρηματολογία των άλλων; Τότε γιατί γίνεται η "συζήτηση";
Γιατί συνηθίζουμε να απορρίπτουμε/καταδικάζουμε άμεσα (σε στυλ "η άποψή σου είναι λάθος") οτιδήποτε δεν πλησιάζει την άποψη που έχουμε ήδη σχηματίσει ή προέρχεται από κάποιον με τον οποίο "συνήθως διαφωνούμε";

Αρκετά χύμα ριγμένες ερωτήσεις, πολλές ίσως χωρίς νόημα και χωρίς κάποια ιδιαίτερη σύνδεση. Ας κρατήσουμε έστω μια όμως:
Γιατί και πόσο αγκυροβολημένος είναι ο καθένας μας στην άποψή του και πόσο εύκολο είναι για κάποιον να ακούσει, επεξεργαστεί, έως και δεχτεί μια άποψη εντελώς διαφορετική από τη δική του;

(Δεν αναφέρεται μόνο στις συνελεύσεις, αλλά σε κάθε είδους συζήτηση)