Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, αλλά στην Ελλάδα ο κάθε φοιτητής είναι κάπως "μόνος" μπροστά στις σπουδές του. Κανείς δε νοιάζεται να τον βοηθήσει πραγματικά να μάθει. Με το που μπαίνεις σε μια σχολή, σε περιτριγυρίζουν διάφοροι επίδοξοι "φίλοι" σου (κάτι σαν τους "φίλους" στο facebook και χειρότερα) που θα σε αρχίσουν στα "πάμε για καφέ", "θα σου δείξω εγώ πώς βγαίνει χαλαρά η σχολή, να πάρε σημειώσεις και θέματα" κτλ κτλ. Αλλά και την ώρα των εργασιών μια χαρά αλληλοβοήθεια υπάρχει! Παλιές εργασίες διακινούνται παντού, παίρνει κάποιος, την αλλάζει λίγο και έτοιμο το bonus του βαθμού (γιατί κάτι τέτοιο μόνο έναν κενό βαθμό σου δίνει, τίποτα παραπάνω). Αλλά και στην ώρα της εξέτασης, όλο και κάποιος θα σου σφυρίξει κάτι. Τελικά τι έμαθες;

Είχαμε μια συζήτηση τις προάλλες πάνω στο θέμα των φοιτητικών κοινοτήτων εδώ και στο εξωτερικό. Συνειδητοποιήσαμε το εξής: στην Ελλάδα ποιός νοιάζεται για το τι θα κάνεις όσο είσαι στη σχολή; Το θέμα είναι να μπεις (να χαρεί η γιαγιά) και να βγεις (να ξαναχαρεί η γιαγιά, αν ζει μέχρι τότε). Άμα έχεις δυσκολίες και μείνεις πίσω, πάει τέλειωσες. Ποιός νοιάζεται; Θα είσαι απλώς άλλος ένας αιώνιος φοιτητής που κάποια μέρα θα βγει. Ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος. Μάλιστα, το να βρεθείς σε μια τέτοια κατάσταση είναι ιδιαίτερα πιθανό. Στο εξωτερικό (οκ, ας μην το θεοποιούμε το εξωτερικό, πάντως όχι στην Ελλάδα), ένας να μείνει πίσω, όλοι τον βοηθάνε και τον σπρώχνουν μπροστά. Στην Ελλάδα, ένας να πάει μπροστά, πολλοί τον τραβάνε προς τα πίσω!

Πώς θα σας φαινόταν αν αρχίζαμε να δείχναμε λίγη υποστήριξη στους συμφοιτητές μας; Ουσιαστική υποστήριξη εννοώ. Να αρχίσουμε να μελετάμε ομαδικώς (δόξα τω Θεώ στη βιβλιοθήκη υπάρχουν μια χαρά αναγνωστήρια), να φροντίζει ο ένας για το κατά πόσο ο άλλος τηρεί το πρόγραμμά του, να βοηθάει ο ένας τον άλλο να καταλάβει κάτι που τον δυσκολεύει, οι γνώσεις του ενός να συμπληρώνουν τις γνώσεις του άλλου.

Ακούγεται πολύ "ρομαντικό" και φαίνεται να θέλει μεγάλη αποφασιστηκότητα για να το αρχίσει και να το συνεχίσει κανείς. Γιατί στο πρώτο χαλάρωμα, στο πρώτο "παράτα τα βιβλία μωρέ και πάμε για καφέ", στο πρώτο ξεχαρβάλωμα του προγράμματος όλη η προσπάθεια θα καταρρεύσει.

Σχετικά με την ομαδική μελέτη, ξέρω οτι πολλούς (όπως και εμένα) δεν σας βολεύει να μαζεύεστε με άλλους και να διαβάζετε παρέα, γιατί τελικά μόνο αυτό δεν κάνετε... Φανταστείτε όμως να μαζεύεστε στη βιβλιοθήκη, σε ένα χώρο απομονωμένο από "πειρασμούς" και κάθε φορά κάποιος από την παρέα να αναλαμβάνει το ρόλο του "δασκάλου" και να επαναλαμβάνει το μάθημα που έγινε στο αμφιθέατρο (από το οποίο δεν μας έμεινε τίποτα) και να ακολουθεί μια συζήτηση; Στη βιβλιοθήκη θα μπορούσαμε επίσης να ψάχνουμε και για άλλα βιβλία, καλύτερα από αυτά τα (συνήθως άσχημα) βιβλία που μας δίνονται!

Πάντως πολλοί "μεγάλοι" (όπως πχ ο R. Feynman για τον οποίο τυχαίνει να έχω διαβάσει ένα βιβλίο εκλαϊκευμένης επιστήμης) έτσι πέρασαν τα χρόνια των σπουδών τους.

Θεωρώ οτι έτσι και δεν θα πηγαίνουν στράφει τα χρόνια που τρώμε στα ριμάδια τα έδρανα, και θα βελτιωθεί πολύ η απόδοσή μας, θα μάθουμε πράγματα, θα μάθουμε ακόμα περισσότερα από τα προβλεπόμενα, θα τα "νιώσουμε" και όλα αυτά με λιγότερη κούραση και σε λιγότερο χρόνο από ό,τι θα καταφέρναμε μόνοι μας. Δεν συζητώ βέβαια για τα 10ρια που θα πέφτουν στις εξετάσεις...