Στέλιος Μάινας, ο οποίος ερμηνεύει τον χαρακτήρα, μας λέει σχετικά: «Δεν είναι ένας ήρωας προς μίμηση, αλλά προς αποφυγή. Δεν είναι ένας καλός και γλυκός άνθρωπος, αλλά ένας βαθιά προβληματικός μεσοαστός – το δηλώνει άλλωστε και ο ίδιος: “Είμαι η ασθένεια της λευκής φυλής”».
Ο 42χρονος Άρνον Γκρούνμπεργκ, ο σπουδαιότερος Ολλανδός συγγραφέας της γενιάς του, στο βραβευμένο μυθιστόρημά του «Τίρζα η βασίλισσα του ήλιου» (2008, εκδ. Καστανιώτη ) μας καλεί σε αυτήν την άγρια συνειδητοποίηση μέσω μιας οικογενειακής ιστορίας που μπορεί να ιδωθεί και ως θρίλερ, και ως αλληγορία. Τα πάντα συμβαίνουν μες στο μυαλό του πατέρα. Με όρους σωματικού θεάτρου έχει στήσει την παράσταση που θα δούμε στο Θέατρο Ιλίσια ο σκηνοθέτης Κώστας Φιλίππογλου, συνεργάτης του διεθνούς φήμης Teatre de Complicite και δημιουργός παραστάσεων όπως τα «Χάρτινα λουλούδια». Σύμφωνα με τον ίδιο: «Οι εικόνες και οι μνήμες που παράγουν οι συνάψεις του εγκεφάλου του κεντρικού ήρωα αναπαριστώνται επί σκηνής με έναν εντελώς σωματικό τρόπο.
Περιγράφει, με όρους σαιξπηρικής τραγωδίας, την πτώση του Δυτικού αστού και μαζί του οικοδομήματος που έχει στήσει από τον Διαφωτισμό κι έπειτα: θρησκεία, οικογένεια, ισχυρή οικονομία, πολιτισμός. Με κυνισμό, σκληρότητα και βαθύ ανθρωπισμό καταγράφεται μια ανατρεπτική κατάβαση στο ψυχικό έρεβος του Δυτικοευρωπαίου, στο κακό που όλοι κατέχουμε και πρέπει κάποτε να αποβάλουμε αντί να το θάβουμε. Ο Γκρούνμπεργκ ταξιδεύει τον ήρωά του από την καλύτερη συνοικία του Άμστερνταμ στην έρημο της μαύρης ηπείρου και από το επίπλαστο μοντέλο της δυτικής ευτυχίας στον προσωπικό του Άδη, δηλαδή την τραγική αυτογνωσία του κτήνους που κρύβει εντός του». Σε έντονες σκηνές, θα δούμε τον Στέλιο Μάινα με την Άννα Μάσχα, οι οποίοι έχουν συμπρωταγωνιστήσει ακόμη μία φορά στην ταινία «Μπραζιλέρο» του Σωτήρη Γκορίτσα. Η Μάσχα μας λέει σχετικά με το ρόλο της: «Είναι μια περίεργη γυναίκα, ζωγράφος, φύση ανήσυχη και καλλιτεχνική, θέλει να ζήσει με έρωτα, ελευθερία και περιπέτεια. Δεν επιστρέφει στην οικογενειακή εστία για να τα ξαναβρεί με τον άντρα της, αλλά επειδή γερνώντας “δεν έχει πια πού αλλού να πάει”, όπως παραδέχεται.
Σε αντίθεση με τον καταπιεσμένο σύζυγο, εκείνη αποδέχεται το κτήνος εντός της και θέλει να του αποδείξει πως κάθε ευπρεπής, πολιτισμένος Δυτικός κρύβει ένα τέτοιο. Ό,τι συμβαίνει τελικά προέρχεται από την τρομερή καταπίεση του Δυτικού, που νομίζει πως ο πολιτισμός είναι το ανώτατο αγαθό, έχει καταπιέσει επιθυμίες και αδυναμίες, φόβους και πάθη και όταν κάποια στιγμή αυτά βγουν στην επιφάνεια, όποιον πάρει ο Χάρος!»
, είναι σχεδόν ντροπή να μην έχουμε ένα thread για τα περί θεάτρου! 
(ζητωωωω)
).
