Ο συγγραφέας Ρέι Μπράντμπερι, γνωστός από κλασικά έργα επιστημονικής φαντασίας όπως τα Φάρεναϊτ 451 και Τα Χρονικά του Άρη, πέθανε στο Λος Άντζελες σε ηλικία 91 ετών, ανακοίνωσε η κόρη του Αλεξάνδρα.

Ο Μπράντμπερι ήταν περισσότερο γνωστός για τα προφητικά του βιβλία φαντασίας, ήταν όμως ένας πολυπράγμων συγγραφέας με ρεπερτόριο που εκτείνεται από τα βιβλία τρόμου μέχρι την αντιρατσιστική λογοτεχνία.

Το γνωστότερο ίσως έργο του ήταν το Φάρεναϊτ 451, η περιγραφή μιας φουτουριστικής δυστοπίας στην οποία οι πολίτες χάνουν το χρόνο τους με ανούσιες απολαύσεις, μακριά από το μέτωπο του πυρηνικού πολέμου, ενώ η πυροσβεστική υπηρεσία έχει ως βασική αποστολή το κάψιμο κάθε βιβλίου (οι 451 βαθμοί Φάρεναϊτ, ή 232 βαθμοί Κελσίου, υποτίθεται ότι είναι η θερμοκρασία στην οποία καίγεται το χαρτί).

Το μυθιστόρημα έγινε ευρύτερα γνωστό όταν μεταφέρθηκε στο σινεμά από τον Φρανσουά Τρυφώ το 1966.

Ο Μπράντμπερι υποστήριζε ότι μάλιστα το Φάρεναϊτ 451 ήταν το μόνο του βιβλίο στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας, επιμένοντας ότι ο κύριος όγκος του έργου του ήταν κυρίως «φαντασία» (fantasy).

Το κάψιμο των βιβλίων φαίνεται ότι ήταν μια ψυχροπολεμική εμμονή για τον Μπράντμπερι, καθώς πρωτοεμφανίστηκε στο βιβλίο του Τα Χρονικά του Άρη, μια σπονδυλωτή ιστορία που σχολιάζει τη ζωή στη Γη περιγράφοντας πώς οι γήινοι άποικοι κατέστρεψαν έναν ειδυλλιακό πολιτισμό στον Άρη. Το βιβλίο μεταφράστηκε σε 30 γλώσσες και έγινε τηλεοπτική σειρά.

Ο Μπράντμπερι είχε επίσης γράψει το σενάριο για την ταινία Μόμπι Ντικ που γύρισε ο Τζον Χιούστον το 1956, καθώς και για την τηλεοπτική σειρά Η Ζώνη του Λυκόφωτος.

Τα τελευταία χρόνια ο Μπράντμπερι χρησιμοποιούσε αναπηρική καρέκλα λόγω εγκεφαλικού επεισοδίου, παρέμενε όμως δραστήριος και εμφανιζόταν τακτικά σε λογοτεχνικές εκδηλώσεις στο Λος Άντζελες.

Πηγή

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου madadayo.Δυστυχώς δεν είχα ακόμα την ευκαιρία να διαβάσω το βιβλίο αλλά η ταινία ήταν από τις καλύτερες του είδους και αρκετά προφητική με την αλληγορία της. Οπότε αν ήταν καλή η ταινία, το βιβλίο πρέπει να είναι ακόμα καλύτερο!
Ένα πολύ καλό βιβλίο που διάβασα είναι ''οι λέξεις'' του Ζαν Πωλ Σαρτρ.Στο βιβλίο ο συγγραφέας περιγράφει τα παιδικά του χρόνια και τις εμπειρίες που τον οδήγησαν στο δρόμο που βρισκόταν, παραθέτοντας κομμάτια από τη ζωή των πρωταγωνιστών(δίνοντας ιδιαίτερη σημασία στη σκιαγράφηση των προσώπων και κυρίως των γυναικών τις οικογένειας). Για το έργο του αυτό ο Σαρτρ τιμήθηκε με βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 1964.Στην ουσία είναι η αυτοανάλυση του συγγραφέα και η παράθεση στοχασμών του γύρω από την έννοια ''άνθρωπος''.

Το νήμα
ΘΕΣΣΑΛΟΝIΚΗ, 1917
Την ώρα που γεννιέται ο Δημήτρης Κομνηνός, μια πυρκαγιά σαρώνει την ακμάζουσα πολυπολιτισμική μητρόπολη, όπου χριστιανοί, εβραίοι και μουσουλμάνοι ζουν πλάι-πλάι. Αυτό είναι το πρώτο από μια σειρά καταστροφικών γεγονότων που θα αλλάξουν για πάντα τη φυσιογνωμία της πόλης, καθώς ο πόλεμος, ο φόβος και οι διωγμοί αρχίζουν να διχάζουν τους κατοίκους της. Πέντε χρόνια αργότερα, η νεαρή Κατερίνα διαφεύγει στην Ελλάδα, όταν η πατρίδα της στη Μικρά Ασία ισοπεδώνεται από τα τουρκικά στρατεύματα. Έχοντας χάσει τη μητέρα της μέσα στο πανδαιμόνιο της φυγής, βρίσκεται μόνη της πάνω στο πλοίο προς έναν άγνωστο προορισμό. Από εκείνη τη μέρα, οι ζωές του Δημήτρη και της Κατερίνας πλέκονται άρρηκτα μεταξύ τους αλλά και με την ιστορία της ίδιας της Θεσσαλονίκης.


Θα ήθελα με τη σειρά μου να προτείνω αυτό το πολύ όμορφο βιβλίο, το οποίο τελείωσα σήμερα μόλις. Πέρα από τη σύντομη παρουσίαση της πλοκής, θα επισημάνω τα θετικά στοιχεία του βιβλίου κατ΄εμέ.
Αρχικά, το βιβλίο ενώ εκ πρώτης όψεως φαίνεται να περιγράφει μια ιστορία αγάπης(η οποία όμως παραμένει στο παρασκήνιο και δεν αναφέρεται ιδιαίτερα πριν τη σελίδα 435-ακα πριν τα 3,5/4 του βιβλίου-).Ουσιαστικά παρουσιάζει περισσότερο την ιστορία της Θεσσαλονίκης από τη Μικρασιατική καταστροφή και έπειτα. Μεγάλο συν αποτελεί η ζωηρότητα των περιγραφών και η αναβίωση ιστορικών γεγονότων με τρόπο που δεν κουράζει τον αναγνώστη(και φρεσκάρει τις ιστορικές γνώσεις )
Εν συνεχεία, δίνεται μεγάλη βαρύτητα στην πολιτική πραγματικότητα της εποχής καθώς επίσης και στη σκιαγράφηση των ηρώων κατά τις σκηνές που διαδραματίζονται.
Τέλος, πρέπει να τονιστεί ότι πρόκειται για ένα ανάγνωσμα που οι σελίδες του ''φεύγουν γρήγορα''και η τιμή του είναι προσιτή στα 19 E.

Interview with the vampire ]
Ας πέσουμε λοιπόν στην υποκουλτούρα........
Ένα από τα πρώτα βιβλία που διάβασα στην αγγλική γλώσσα και το οποίο πραγματικά αξίζει να διαβαστεί στη μητρική του. Η υπόθεση εκτυλίσσεται γύρω από τη ζωή του Λουί, ενός ιδιοκτήτη γεωργικών εκτάσεων στη Νέα Ορλεάνη, το 18ο αιώνα, από τη συνάντησή του με τον ήδη αθάνατο Λεστάτ και έπειτα. Η αφήγηση είναι αναδρομική, με το Λουί να βρίσκεται στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης και να αφηγείται σε έναν ανερχόμενο και περίεργο ρεπόρτερ, τη ζωή του μετά το θάνατο.Τα κύρια μέρη της υπόθεσης περιλαμβάνουν την συνάντηση του Λουί με το Λεστάτ και τη μεταμόρφωση του πρώτου, τα χρόνια που επακολούθησαν και τη συμβίωσή τους, τη συνάντηση με την Κλόντια και την ενσωμάτωσή της στην "οικογένεια", μέχρι την οριστική σχάση των σχέσεων τον πρωταγωνιστών και την καταστροφή κάποιων εξ'αυτών.Κύριο ερώτημα και άξονας περιστροφής του βιβλίου της Ανν Ράις αποτελεί η φύση του ανθρώπου, η θρησκεία μέσα από την ύπαρξη του Θεού και το ρόλο του ανθρώπου στον κόσμο, η έννοια του καλού και του κακού όπως επίσης η αξία vs ποιότητας ζωής. Οι χαρακτήρες αναπτύσσονται με πολύ όμορφο τρόπο και σταδιακά όντας πολύπλευροι και ενδιαφέροντες(Λεστάτ,Λουί,Αρμάντ,Κλόντια κ.α). Ειδικά στον τελευταίο χαρακτήρα, η συγγραφέας παρουσιάζει το αρχέγονο αίσθημα της θέλησης ενάντιας τις αντιξοότητες, την προσπάθεια ακόμη και στο αδύνατο αλλά και φυσικά τις πολυποίκιλες αποχρώσεις του νοήματος της αγάπης.

Γενικότερα είναι μικρό σε έκταση και δεν κουράζει, ενώ παράλληλα δεν αναλλώνεται σε τετριμμένες υποθέσεις όπως πολλά αναγνώσματα του είδους.

maria93 έγραψε:Interview with the vampire

]
Ας πέσουμε λοιπόν στην υποκουλτούρα........
Ένα από τα πρώτα βιβλία που διάβασα στην αγγλική γλώσσα και το οποίο πραγματικά αξίζει να διαβαστεί στη μητρική του. Η υπόθεση εκτυλίσσεται γύρω από τη ζωή του Λουί, ενός ιδιοκτήτη γεωργικών εκτάσεων στη Νέα Ορλεάνη, το 18ο αιώνα, από τη συνάντησή του με τον ήδη αθάνατο Λεστάτ και έπειτα. Η αφήγηση είναι αναδρομική, με το Λουί να βρίσκεται στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης και να αφηγείται σε έναν ανερχόμενο και περίεργο ρεπόρτερ, τη ζωή του μετά το θάνατο.Τα κύρια μέρη της υπόθεσης περιλαμβάνουν την συνάντηση του Λουί με το Λεστάτ και τη μεταμόρφωση του πρώτου, τα χρόνια που επακολούθησαν και τη συμβίωσή τους, τη συνάντηση με την Κλόντια και την ενσωμάτωσή της στην "οικογένεια", μέχρι την οριστική σχάση των σχέσεων τον πρωταγωνιστών και την καταστροφή κάποιων εξ'αυτών.Κύριο ερώτημα και άξονας περιστροφής του βιβλίου της Ανν Ράις αποτελεί η φύση του ανθρώπου, η θρησκεία μέσα από την ύπαρξη του Θεού και το ρόλο του ανθρώπου στον κόσμο, η έννοια του καλού και του κακού όπως επίσης η αξία vs ποιότητας ζωής. Οι χαρακτήρες αναπτύσσονται με πολύ όμορφο τρόπο και σταδιακά όντας πολύπλευροι και ενδιαφέροντες(Λεστάτ,Λουί,Αρμάντ,Κλόντια κ.α). Ειδικά στον τελευταίο χαρακτήρα, η συγγραφέας παρουσιάζει το αρχέγονο αίσθημα της θέλησης ενάντιας τις αντιξοότητες, την προσπάθεια ακόμη και στο αδύνατο αλλά και φυσικά τις πολυποίκιλες αποχρώσεις του νοήματος της αγάπης.

Spoiler: show

Οκ ξέρω, όσοι έχετε δει την ταινία δε με πολυ-πιστέυετε, αλλά πραγματικά όταν μετέφεραν το βιβλίο στη μεγάλη οθόνη, το κατέστρεψαν κυριολεκτικά

Γενικότερα είναι μικρό σε έκταση και δεν κουράζει, ενώ παράλληλα δεν αναλλώνεται σε τετριμμένες υποθέσεις όπως πολλά αναγνώσματα του είδους.

επέτρεψέ μου να διαφωνήσω.. ίσα ίσα που είναι από τις καλύτερες μεταφορές βιβλίου σε ταινία.. εμένα από την άλλη με χάλασε αυτο που έγινε στο queen of the damned.... τόσο που δεν άντεξα να συνεχίσω τα βιβλία όσο κ αν ήθελα να φθάσω στο 7ο....

madadayo έγραψε:επέτρεψέ μου να διαφωνήσω.. ίσα ίσα που είναι από τις καλύτερες μεταφορές βιβλίου σε ταινία.. εμένα από την άλλη με χάλασε αυτο που έγινε στο queen of the damned.... τόσο που δεν άντεξα να συνεχίσω τα βιβλία όσο κ αν ήθελα να φθάσω στο 7ο....

Αυτό με πόνεσε κι εμένα, ήταν πολύ κακή η μεταφορά του Queen of the Damned .Ούτε το σενάριο, ούτε η επιλογή των ηθοποιών(άσχετα μου λατρεύω την Aaliyah-δεν το είχε στην υποκριτική god rest her soul ,όπως ούτε και οι λοιποί πρωταγωνιστές).
Ακόμη, ο Κρουζ είχε ερμηνεύσει τόσο καταπληκτικά τον Λεστάτ που ήταν δύσκολο εγχείρημα να τον συναγωνιστεί ο Ταουνσεντ.
Επίσης με χάλασε το soundtrack από τους Korn......μακράν καλύτερη η κλασσική μουσική που είχε ως χαλί το interview with the vampire.

maria93 έγραψε:

madadayo έγραψε:επέτρεψέ μου να διαφωνήσω.. ίσα ίσα που είναι από τις καλύτερες μεταφορές βιβλίου σε ταινία.. εμένα από την άλλη με χάλασε αυτο που έγινε στο queen of the damned.... τόσο που δεν άντεξα να συνεχίσω τα βιβλία όσο κ αν ήθελα να φθάσω στο 7ο....

Αυτό με πόνεσε κι εμένα, ήταν πολύ κακή η μεταφορά του Queen of the Damned .Ούτε το σενάριο, ούτε η επιλογή των ηθοποιών(άσχετα μου λατρεύω την Aaliyah-δεν το είχε στην υποκριτική god rest her soul ,όπως ούτε και οι λοιποί πρωταγωνιστές).
Ακόμη, ο Κρουζ είχε ερμηνεύσει τόσο καταπληκτικά τον Λεστάτ που ήταν δύσκολο εγχείρημα να τον συναγωνιστεί ο Ταουνσεντ.
Επίσης με χάλασε το soundtrack από τους Korn......μακράν καλύτερη η κλασσική μουσική που είχε ως χαλί το interview with the vampire.

Καλά η ταινία δε βλεπόταν.. εγώ αναφερόμουν όμως στο ίδιο το βιβλίο... με χάλασε πολύ....

Εντάξει δεν ήταν από τα καλύτερα όντως.......η αλήθεια είναι ότι ως αναγνώστρια της Ραϊς περίμενα κι εγώ πιο πολλά έχοντας διαβάσει το πρώτο. Το μόνο κομμάτι που μου είχε αρέσει από το βιβλίο ήταν η αναδρομή στο παρελθόν και την Αίγυπτο....παίζει να ήταν λίγες σελίδες.....φαντάσου λοιπόν

Πριν λιγες μερες ξεκινησα ενα πολυ ενδιαφερον βιβλιο:
Λεγεται "The Last Ringbearer", του Ρωσου συγγραφεα Kirill Eskov.

Το βιβλιο αποτελει μια εναλλακτικη καταγραφη των γεγονοτων του Αρχοντα των Δαχτυλιδιων, συμφωνα με την οποια τα βιβλια του Τολκιν αποτελουν την ιστορικη καταγραφη απο την πλευρα των νικητων. Τα Ορκ δεν ειναι τερατα, αλλα μια ειρηνικη φυλη ανθρωπων που η κοινωνια της βρισκεται στα προθυρα της βιομηχανικης επαναστασης, που ο Γκανταλφ, μαζι με το Λευκο Συμβουλιο, σχεδιαζει να εξαφανισει απο προσωπου (Μεσης) Γης.

Ο συγγραφεας κανει πολυ πειστικη την αναστροφη των ρολων και σε αναγκαζει να αναρωτηθεις για την φυση της Ιστοριας γενικοτερα! Το συστηνω ανεπιφυλακτα! (κυριως στους φαν του LotR, βεβαια)

Το βιβλιο δεν εχει επισημη μεταφραση λογω πνευματικων δικαιωματων καθως οι κληρονομοι του Τολκιν δεν τα πολυσηκωνουν αυτα, αλλα το ιντερνετ ξερετε που τα γραφει αυτα!

Καταπληκτικό ακούγεται!!! Εμένα πολύ μ αρέσουν αυτά τα alternative and what if... άσε που έχω αρχίσει να έχω μία αντίστοιχη θεωρία για τους white walkers.... αυτό θα δείξει βέβαια... πολύ δύσκολο να κάνει και τέτοια ανατροπή ο Martin