Κυκλοφορώ στο ΕΜΠ περίπου 10 χρόνια τώρα (θλίψις) και η αλήθεια είναι πως μου αρέσει πολύ η Πολυτεχνειούπολη (όσο άθλια, άσχημη και βρώμικη κι αν είναι) και ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκα για αυτή την αθλιότητά της. Ένας λόγος που μου συμβαίνει όλο αυτό είναι πως την έχω συνηθίσει και τίποτα δε μου κάνει εντύπωση, οπότε ό,τι κι αν συμβαίνει το δέχομαι ως φυσιολογικό. Ωστόσο μια σειρά από γεγονότα τον τελευταίο καιρό με προβλημάτισαν αρκετά ως προς την ασφάλεια των μελών της πολυτεχνειακής κοινότητας, τα οποία θα σας παραθέσω πολύ συνοπτικά:

1. Αν σου συμβεί κάτι που χρήζει ιατρικής φροντίδας μετά τις 14.00, μπορεί και να πεθάνεις. Αν χτυπήσεις, αν λιποθυμήσεις, αν τραυματιστείς σε κάποιο εργαστήριο, αν καείς, αν, αν, αν... μετά τις 14.00 δεν υπάρχει καμία μέριμνα για να σου παρασχούν οι πρώτες βοήθειες. Με αφορμή ένα περιστατικό που συνέβη προ ημερών (κατά τις 14.30 όταν ο γιατρός είχε σχολάσει, και παρεμπιπτόντως ο γιατρός του γυμναστηρίου αρνήθηκε να αφήσει τη θέση του και να μεταβεί στη Σχολή για να βοηθήσει) συνειδητοποίησα κάπως απότομα πως αν αντιμετωπίζαμε κάποιο "βαρύτερο" περιστατικό ή αν το ΕΚΑΒ δεν ανταποκρινόταν τόσο γρήγορα, μπορεί να είχαμε δυσάρεστα αποτελέσματα. Είναι δυνατόν ένας χώρος που συγκεντρώνονται καθημερινά να μην έχει ιατρό σε επιφυλακή συνεχώς; Όταν υπάρχουν χημικά εργαστήρια ή εργαστηρια με "βαρύ" εξοπλισμό; Όταν κάποιοι φοιτητές διαμένουν τα βράδια στις εστίες του ΕΜΠ;

2. Τα εργαστήρια είναι ένα ξέφραγκο αμπέλι. Με αφορμή την πρόσφατη ληστεία στη νέα πτέρυγα της Σχολής μας, αναρωτιέμαι κατά πόσο είναι εύκολο για έναν διδακτορικό φοιτητή (με αυτόν μπορώ να ταυτιστώ αυτή τη στιγμή) να πραγματοποιήσει την έρευνά του όταν δεν έχει στη διάθεσή του τα απαραίτητα εργαλεία. Αναρωτιέμαι πώς αισθάνονται όσοι στα μισά του προγράμματός τους μένουν στα κρύα του λουτρού, και τι επιπτώσεις έχει στην ολοκλήρωση (ή μη) των σπουδών τους. Και πέρα από αυτό, όταν ένα εργαστήριο επενδύει σε εξοπλισμό ο οποίος ξαφνικά εξαφανίζεται, πώς είναι δυνατόν να είναι ανταγωνιστικό προς άλλα εργαστήρια του εξωτερικού; Πώς θα παράξει έργο, και πόσος χρόνος θα περάσει για να ανακτήσει τον εξοπλισμό και να εκκινήσει ξανά ερευνητικές δραστηριότητες;

3. Ο φωτισμός στο campus είναι πολύ ρομαντικός (που λέει και μια ψυχή). Πόσο ασφαλείς αισθάνεστε όταν κυκλοφορείτε στο ΕΜΠ το βράδυ, όταν δεν υπάρχουν φώτα; Όταν μπορεί να πέσεις στα κακοτράχαλα μονοπάτια; Όταν από το πουθενά μπορεί κανείς να σε κλέψει (ή να κάνει τίποτε χειρότερο;)

4. Καλύτερα να κάνουμε την ανάγκη μας πίσω από τους θάμνους. Είμαστε για γέλια και για κλάμματα. Οι τουαλέτες της Σχολής (όσες είναι ανοιχτές) βρίσκονται σε αθλία κατάσταση (και στις περισσότερες περιπτώσεις, όχι επειδή δεν τις προσέχουμε). Σε πολλές τουαλέτες δε λειτουργούν τα καζανάκια, ή είναι βουλωμένες ή τρέχουν νερά οπότε καμιά φορά βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να βλέπουμε να επιπλέουν αποτσίγαρα, περιττώματα και χαρτιά, με λίγα λόγια πολλές τουαλέτες είναι απλησίαστες. Άλλες δεν καθαρίζονται τόσο συχνά, με αποτέλεσμα τα καλαθάκια (που είναι μικρά και δυστυχώς δεν έχουν καπάκι) να γεμίζουν και να ξεχειλίζουν δημιουργώντας ένα αποτρόπαιο έργο σύγχρονης τέχνης. Και φυσικά πολλές τουαλέτες δεν έχουν σαπούνι. Συνοπτικά οι τουαλέτες στη Σχολή είναι ο ορισμός του κινδύνου για τη δημόσια υγεία.

Στο ΕΜΠ τα αυτονόητα δεν είναι καθόλου αυτονότητα. Αυτά.