Re: Τροφή Για Σκέψη
Δημοσιεύτηκε: Σάβ 30 Ιουν 2012, 2:10 pm
Εξαιρετική η ταινία...!
Πάντως σε όλες αυτές τις περιπτώσεις γίνεται το εξής: προβληματίζεσαι, νιώθεις ενοχές, αλλά δεν κάνεις τίποτα. Δεν είναι απλώς το ότι έχουμε εκπαιδευτεί από το περιβάλλον και την κοινωνία μας να κρατάμε αυτή τη στάση, αλλά πραγματικά ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ τι πρέπει να κάνεις. Έστω το σενάριο της ταινίας. Έστω ότι σκύβεις από πάνω του και βλέπεις ότι είναι νεκρός. Και μετά; Ας πάρουμε την καλή περίπτωση, του να μην είναι νεκρός. Μόνος σου μπορείς να κάνεις κάτι; Καταρχάς δεν είναι ατομικό-προσωπικό το πρόβλημα, είναι συλλογικό, κοινωνικό. Ούτε μπορείς να ξέρεις ούτε μπορείς να πάρεις την ευθύνη ούτε μπορείς να διακινδυνεύσεις κάποια πράγματα μόνος σου. Πρέπει να ειδοποιήσεις κάποιον κρατικό φορέα, ο οποίος να ξέρει και να μπορεί να φροντίσει αυτόν τον άνθρωπο. Ποιον και πως; (υποθέτω ΚΕΘΕΑ; )
Δεν είναι τόσο απλό το θέμα και τα διλήμματα πάντως. Κλασσικά σκηνικά στην Αθήνα:
1. "φιλαράκι, μήπως έχεις ένα ευρώ; Έχω 2 μέρες να φάω κτλ κτλ"
2. γυναίκα με μωρό παιδί στην αγκαλιά να επαιτεί / παιδάκια να επαιτούν
3. στο μετρό/ΗΣΑΠ μπαίνει κάποιος και αρχίζει την κασέτα για το παιδί του που είναι άρρωστο και σου δείχνει και ένα χαρτί κτλ και σου λέει πάρε ένα στυλό.
Πώς σκέφτεστε και πώς συμπεριφέρεστε σε κάθε περίπτωση; Δεν υπάρχει σωστή απάντηση και δεν είναι καθόλου εύκολη η απόφαση. Αλλά τόσο το "δίνω" όσο και το "δεν δίνω" μπορεί να στηριχτεί από ισχυρά επιχειρήματα. Για πείτε μερικά...
Πάντως σε όλες αυτές τις περιπτώσεις γίνεται το εξής: προβληματίζεσαι, νιώθεις ενοχές, αλλά δεν κάνεις τίποτα. Δεν είναι απλώς το ότι έχουμε εκπαιδευτεί από το περιβάλλον και την κοινωνία μας να κρατάμε αυτή τη στάση, αλλά πραγματικά ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ τι πρέπει να κάνεις. Έστω το σενάριο της ταινίας. Έστω ότι σκύβεις από πάνω του και βλέπεις ότι είναι νεκρός. Και μετά; Ας πάρουμε την καλή περίπτωση, του να μην είναι νεκρός. Μόνος σου μπορείς να κάνεις κάτι; Καταρχάς δεν είναι ατομικό-προσωπικό το πρόβλημα, είναι συλλογικό, κοινωνικό. Ούτε μπορείς να ξέρεις ούτε μπορείς να πάρεις την ευθύνη ούτε μπορείς να διακινδυνεύσεις κάποια πράγματα μόνος σου. Πρέπει να ειδοποιήσεις κάποιον κρατικό φορέα, ο οποίος να ξέρει και να μπορεί να φροντίσει αυτόν τον άνθρωπο. Ποιον και πως; (υποθέτω ΚΕΘΕΑ; )
Δεν είναι τόσο απλό το θέμα και τα διλήμματα πάντως. Κλασσικά σκηνικά στην Αθήνα:
1. "φιλαράκι, μήπως έχεις ένα ευρώ; Έχω 2 μέρες να φάω κτλ κτλ"
2. γυναίκα με μωρό παιδί στην αγκαλιά να επαιτεί / παιδάκια να επαιτούν
3. στο μετρό/ΗΣΑΠ μπαίνει κάποιος και αρχίζει την κασέτα για το παιδί του που είναι άρρωστο και σου δείχνει και ένα χαρτί κτλ και σου λέει πάρε ένα στυλό.
Πώς σκέφτεστε και πώς συμπεριφέρεστε σε κάθε περίπτωση; Δεν υπάρχει σωστή απάντηση και δεν είναι καθόλου εύκολη η απόφαση. Αλλά τόσο το "δίνω" όσο και το "δεν δίνω" μπορεί να στηριχτεί από ισχυρά επιχειρήματα. Για πείτε μερικά...