Re: Τροφή Για Σκέψη

11
Εξαιρετική η ταινία...!
Πάντως σε όλες αυτές τις περιπτώσεις γίνεται το εξής: προβληματίζεσαι, νιώθεις ενοχές, αλλά δεν κάνεις τίποτα. Δεν είναι απλώς το ότι έχουμε εκπαιδευτεί από το περιβάλλον και την κοινωνία μας να κρατάμε αυτή τη στάση, αλλά πραγματικά ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ τι πρέπει να κάνεις. Έστω το σενάριο της ταινίας. Έστω ότι σκύβεις από πάνω του και βλέπεις ότι είναι νεκρός. Και μετά; Ας πάρουμε την καλή περίπτωση, του να μην είναι νεκρός. Μόνος σου μπορείς να κάνεις κάτι; Καταρχάς δεν είναι ατομικό-προσωπικό το πρόβλημα, είναι συλλογικό, κοινωνικό. Ούτε μπορείς να ξέρεις ούτε μπορείς να πάρεις την ευθύνη ούτε μπορείς να διακινδυνεύσεις κάποια πράγματα μόνος σου. Πρέπει να ειδοποιήσεις κάποιον κρατικό φορέα, ο οποίος να ξέρει και να μπορεί να φροντίσει αυτόν τον άνθρωπο. Ποιον και πως; (υποθέτω ΚΕΘΕΑ; )

Δεν είναι τόσο απλό το θέμα και τα διλήμματα πάντως. Κλασσικά σκηνικά στην Αθήνα:
1. "φιλαράκι, μήπως έχεις ένα ευρώ; Έχω 2 μέρες να φάω κτλ κτλ"
2. γυναίκα με μωρό παιδί στην αγκαλιά να επαιτεί / παιδάκια να επαιτούν
3. στο μετρό/ΗΣΑΠ μπαίνει κάποιος και αρχίζει την κασέτα για το παιδί του που είναι άρρωστο και σου δείχνει και ένα χαρτί κτλ και σου λέει πάρε ένα στυλό.

Πώς σκέφτεστε και πώς συμπεριφέρεστε σε κάθε περίπτωση; Δεν υπάρχει σωστή απάντηση και δεν είναι καθόλου εύκολη η απόφαση. Αλλά τόσο το "δίνω" όσο και το "δεν δίνω" μπορεί να στηριχτεί από ισχυρά επιχειρήματα. Για πείτε μερικά...

Re: Τροφή Για Σκέψη

12
Με αφορμή ένα άρθρο το οποίο διάβασα μέσω μιας συμφοιτήτριας περί της συμμετοχής του πρώην πρύτανη ΕΜΠ Κ. Μαρκάτου στο Medditeranien college, διαπίστωσα διαβάζοντας διάφορες εφημερίδες και περιοδικά τον τελευταίο καιρό ότι γίνεται συνεχώς λόγος και εκτενείς αναφορές σε διάφορα εκπαιδευτικά ιδρύματα(ιδιωτικά) της χώρας μας τόσο από τα έντυπα όσο και τηλεοπτικά μέσα.Ενώ παράλληλα οι αναφορές σε δημόσια πανεπιστήμια είναι ελάχιστες και αφορούν κατά κύριο λόγο κάποια διάκριση κάποιος ομάδας φοιτητών σε κάποιο διαγωνισμό.Γιατί πιστεύεται συμβαίνει αυτό? Δεν έχουν τα ελληνικά πανεπιστήμια να δείξουν κάτι? Η μήπως λόγο της χρονικής στιγμής(αρχή της χρονιάς) γίνεται προσπάθεια προώθησης των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων?
C'est en faisant n'importe quoi,
qu'on devient n'importe qui

Re: Τροφή Για Σκέψη

13
Σημείωσέ το κάπου για να δεις και του χρόνου τέτοια εποχή, και αμέσως μετά τις Πανελλήνιες, την συχνότητα εκπομπής διαφημίσεων για ιδιωτικά πανεπιστήμια. ;)

Κάθε χρόνο τέλη Ιουλίου, και αρχές-μέσα Σεπτεμβρίου γίνεται καθαρή στοχευμένη διαφήμιση τέτοιων σχολών. Λογικό από την στιγμή που πλέον όλοι έχουν γυρίσει, τα παιδιά αποφασίζουν αν θα πάνε στο ΤΕΙ στην Φλώρινα, ή θα μείνουν στην Αθηνα με τους γονείς...

Την δεδομένη στιγμή, η Τηλεόραση και γενικότερα τα μέσα μαζικής πληροφόρησης ''λύνουν'' τα χέρια της ελληνίδας Μαμάς, η οποία δεν είναι διατεθιμένη να στέλνει κεφτεδάκια στην Μυτιλήνη, αλλά να χρυσοπληρώνει ενα ιδιωτικό παρασιτικό πανεπιστήμιο στο κέντρο της Αθήνας.


Αυτό που έχω να πω, είναι ότι ανεξάρτητα το πως είναι δομημένες οι σπουδές μας, τις συνθήκες, τα προβλήματα και τα εκάστοτε ''ρουσφέτια'', όντας φοιτητές ενός δημόσιου πανεπιστημίου είναι στο χέρι μας να το βελτιώσουμε ο καθένας όπως μπορεί, αφού είμαστε κομμάτι αυτού. Ακόμα πιο σημαντικό είναι να συνειδητοποιήσουμε πως ακόμα και έτσι όπως είναι, πρέπει να το εκτιμήσουμε και να πάρουμε ότι περισσοτερο μπορούμε, μαχόμενοι παράλληλα για να γίνει καλύτερο.
Νομίζω είναι σχέση αλληλεπίδρασης και αυτό, ό,τι του δίνεις, σου δίνει, χωρίς να είναι απόλυτα ανάλογη η σχέση.
ΚΩ.ΜΗΤ.Η.Σ και στους Χημικους Μηχανικους!

Δύο Φράσεις Προκαλούν Αληθινό Τρόμο: ''Κάναμε ό,τι μπορούσαμε..'' και ''ο Βύντρα Σεντράρει! :o ''

Re: Τροφή Για Σκέψη

17
Τα ποστάρω όλα τώρα για να μην τα ξεχάσω
1)Ποιά είναι αυτή η χώρα ?
Spoiler: show
Ποιά είναι η χώρα όπου:


1. Δεν υπήρχαν λογαριασμοί ηλεκτρικού ρεύματος. Ο ηλεκτρισμός ήταν δωρεάν για όλους τους πολίτες της.

2. Δεν υπήρχαν τόκοι στα δάνεια. Οι τράπεζες της ήταν κρατικές και τα δάνεια δίνονταν, σύμφωνα με το νόμο, σε όλους τους πολίτες της με μηδενικό (0%) επιτόκιο.

3. Η κατοικία θεωρείτο ένα ανθρώπινο δικαίωμα στη χώρα.

4. Όλα τα νεόνυμφα ζευγάρια λάμβαναν 60.000 δηνάρια (περίπου 50.000 δολάρια ΗΠΑ) από τη κυβέρνηση για να αγοράσουν το πρώτο τους διαμέρισμα και για να βοηθηθούν στο ξεκίνημα της οικογένειας τους.

5. Η παιδεία και οι ιατρική περίθαλψη ήταν δωρεάν. Πριν την άνοδο του ηγέτη τους στην εξουσία, μόνον το 25% των κατοίκων ήξεραν ανάγνωση και γραφή. Σήμερα το ποσοστό αυτό είναι 83%.

6. Όσοι αποφάσιζαν να ακολουθήσουν το επάγγελμα του αγρότη, λάμβαναν δωρεάν αγροτική γη, δωρεάν αγροτική κατοικία και δωρεάν εξοπλισμό για να ξεκινήσουν τις φάρμες τους.

7. Όσοι δεν μπορούσαν να βρουν την εκπαίδευση ή την ιατρική περίθαλψη που χρειάζονταν στη χώρα, λάμβαναν χρηματοδότηση από τη κυβέρνηση για να πάνε στο εξωτερικό (συν 2.300 δολάρια/μήνα για έξοδα διαμονής και μετακινήσεων).

8. Η κυβέρνηση της χώρας επιδοτούσε το 50% του κόστους αγοράς ιδιωτικής χρήσης οχημάτων.

9. Η τιμή της βενζίνης ήταν 0,14 δολάρια/λίτρο.

10. Η χώρα δεν έχει εξωτερικό χρέος και τα συναλλαγματικά της αποθέματα φτάνουν τα 150 δισ. δολάρια (σήμερα, τα κεφάλαια αυτά έχουν «παγώσει» παγκοσμίως).

11. Αν κάποιος κάτοικος δεν μπορούσε να βρει εργασία μετά την αποφοίτηση του, το κράτος του κατέβαλε το μέσο μισθό του επαγγέλματος που θα λάμβανε αν ήταν εργαζόμενος, μέχρι ότου έβρισκε εργασία.

12. Ένα μέρος των πωλήσεων πετρελαίου της χώρας, πιστωνόταν απευθείας στους τραπεζικούς λογαριασμούς όλων των πολιτών.

13. Κάθε μητέρα που γεννούσε ένα παιδί λάμβανε 10.000 δολάρια ΗΠΑ.

14. Σαράντα καρβέλια ψωμί κόστιζαν 0,15 δολάρια.

15. Το 25% των κατοίκων έχουν πανεπιστημιακό πτυχίο.

16. Ο δολοφονημένος πια ηγέτης της είχε ξεκινήσει το μεγαλύτερο αρδευτικό έργο του κόσμου, γνωστό ως Great Man-Made River, ώστε να υπάρχει πρόσβαση σε νερό σε ολόκληρη την ερημώδη χώρα.

Την βρηκατε;!

Οχι δεν είναι καμμιά από τις «πολιτισμένες» και βιομηχανικές χώρες του Δυτικού ημισφαιρίου.
Μιλαμε για την Λιβύη του «κακού» Καντάφι, ναι σωστά διαβάσατε και γι' αυτο στη Λιβύη βομβαρδίζουν οι: Total, ENI, BP,Repsol, Exxon Mobil, Chevron, Occidental Petroleum, Hess και Conoco Phillips.


Καλως ορίσατε στον φαρισαικό-δολοφονικο κόσμο της πλουτοκρατίας.
Σε έναν κόσμο βέβαια που βομβαρδιζόμαστε καθημερινά με αντικρουόμενες πληροφορίες,δεν ξέρεις ποια τι να πιστέψεις... :whistle:

+άλλο ένα σχετικό άρθρο The Full & Complete Truth on Gaddafi and Libya!
2)
Spoiler: show
+ μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη του ίδιου
3)Τέλος,ένα ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ του Peter Joseph
"People don’t listen, they just wait for their turn to talk."
— Chuck Palahniuk

Re: Τροφή Για Σκέψη

18
Πάντως μεταξύ μας σχετικά με το πρώτο άρθρο,αμα είχαν τόσες παροχές από το κράτος πραγματικά θα ήταν πλούσιοι οι Λίβυοι....Νομίζω υπάρχει μαι δόση υπερβολής σε αυτό...Συγκεκριμένα πιστεύω ότι είχαν πολλές δίκαιες παροχές αλλά παράλληλα περιορίζονταν γενικά...
C'est en faisant n'importe quoi,
qu'on devient n'importe qui

Re: Τροφή Για Σκέψη

19
Μέχρι το Σύνταγμα
Spoiler: show
Το Βήμα έγραψε:Στο νησί που μεγάλωσα οι πορείες ήταν κάτι εξωτικό, κάτι ξένο, ένα προνόμιο της πόλης. Και είναι απολύτως λογικό. Όταν νιώθεις πως το κράτος αγνοεί την ύπαρξή σου στον χάρτη, δεν βρίσκεις νόημα να φωνάξεις. Έτσι, τις παρακολουθούσαμε από την τηλεόραση σαν να παρατηρείς κορμοράνους στο φυσικό τους περιβάλλον. Η μόνη πορεία που κατάφερε να φιλοξενήσει το νησί ήταν στις αρχές του '90 για το Μακεδονικό. Είχαν κατεβάσει όλους τους μαθητές στην κεντρική πλατεία και από τα ηχεία έπαιζε το «Μακεδονία ξακουστή». Δεν είχε παλμό, δεν είχε τίποτα. Ήταν περισσότερο διαδικαστική όπως ο εκκλησιασμός την ημέρα των Τριών Ιεραρχών. Και πώς να έχει άλλωστε; Δεν μπορείς να εξηγήσεις στο δωδεκάχρονο την εξωτερική πολιτική όταν με το ζόρι καταλαβαίνει το αρχαίο κείμενο της Οδύσσειας. Και δεν έχει κανένα ενδιαφέρον να την κατανοήσει.

Εγώ κατάλαβα τι σημαίνει πορεία όταν στα δεκαοχτώ μου βρέθηκα στην πόλη. Άλλοτε διαμαρτυρόμενη για κάποιον πόλεμο κι άλλοτε για εγκλήματα κατά της ζωής. Ποτέ όμως για εργασιακά θέματα. Μικρή σημασία έχει. Οι ψιλές στην πλάτη, τα δάκρυα στα μάτια και το κάψιμο στον λαιμό δεν ξεχωρίζουν αιτήματα. Φυσικά όταν έπιασα δουλειά, οι πορείες έγιναν πάλι κάτι εξωτικό. Πήραν ξανά την θέση τους στην οθόνη. Νομίζω πως όποιος έχει εργαστεί στον ιδιωτικό τομέα ως μισθωτός υπάλληλος καταλαβαίνει τι εννοώ. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου το διάλειμμα για φαγητό θεωρείται η μεγαλύτερη επανάσταση κατά του κεφαλαίου.

Βέβαια θα μου πείτε πως ο φόβος της απόλυσης είναι το εμπόδιο που πρέπει να ξεπεράσει ο εργαζόμενος. Θα συμφωνήσω. Το καταφέρνεις όμως διαδηλώνοντας; Μακάρι, αλλά αν οι πορείες άλλαζαν τον κόσμο, τότε θα είχαμε σκάψει τη Σταδίου με τα πόδια για να γίνουμε Ελβετία. Οι πορείες αλλάζουν τον κόσμο μόνο αν οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε αυτές σκοπεύουν να πάνε αρκετά πιο πέρα από το προγραμματισμένο σημείο τερματισμού. Ευτυχώς ή δυστυχώς, οι δικές μας διαλύονται στο Σύνταγμα αν και συχνά με τρόπο που σου φέρνει δάκρυα και λιγότερα ουσιαστικά αποτελέσματα από τα προσδοκώμενα.

Τώρα θα με ρωτήσετε τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν οι άνθρωποι που βλέπουν τις ζωές τους να τσαλακώνονται, ίσως και να μικραίνουν. Εδώ είναι και το δικό μου πρόβλημα. Γιατί δεν ξέρω τι να σας απαντήσω. Δεν ξέρω καν αν υπάρχει μοναδική και σωστή απάντηση με την οποία να συμφωνήσουμε όλοι. Θυμάμαι πως ο Καμύ στον Μύθο του Σισύφου γράφει ότι ο κόσμος της γάτας δεν είναι ο κόσμος του μυρμηγκοφάγου. Και ίσως εκεί βρίσκεται η βάση της απάντησης. Ενώ βιώνουμε την ίδια κατάσταση, δεν αντιλαμβανόμαστε όλοι το ίδιο πράγμα. Και αυτό αποτυπώνεται στον αριθμό των διαδηλωτών στις πορείες. Το ερώτημα λοιπόν είναι πώς καταφέρνεις να συναντηθούν αυτοί οι δύο κόσμοι;
Βρήκα ενδιαφέροντα και τροφή για σκέψη τα σημεία που boldαρα και είπα να ποστάρω το αρθράκι. Εσείς τι λέτε; Πόσο πολύ τελικά βοηθάνε οι πορείες; Μπορεί μία πορεία να αλλάξει τον κόσμο ή έστω έναν νόμο;

Αυτά τα ρωτάει κάποια που και δακρυγόνα έχει φάει και σε πορείες έχει συμμετάσχει. Απλά, ακόμα και όταν συμμετείχα αναρωτιόμουν τι μπορώ να καταφέρω με αυτή μου την κίνηση ή τέσπα κατά πόσο αποτελεσματική είναι τελικά μία διαμαρτυρία, απεργία, πορεία κλπ κλπ. Επιπλέον, πάντα στις πορείες με ενοχλούσε η έλλειψη συλλογικότητας. Ο καθένας με τον πόνο του ήταν και για την πάρτη του. Για μένα απόλυτα πετυχημένη θα ήταν μία απεργία όπου θα συμμετείχαν όλοι με κοινό στόχο και παλμό.
"I went numb when I learned to see..."

Re: Τροφή Για Σκέψη

20
@fotinit17

Τώρα είδα τον προβληματισμό σου και η αλήθεια είναι ότι και εγώ κάθε φορά ταλανίζομαι στο αν αξίζει αυτός ο περίπατος στο κέντρο..γιατί σαν περίπτατο το νιώθω εγώ. Η έλλειψη συλλογικότητας φαντάζει λογική από τη στιγμή που υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα για κάθε διαδηλωτική μάζα που κατεβαίνει στο κέντρο. Από την στιγμή που ο στόχος και ο λόγος διαμαρτυρίας δεν είναι κοινός (στην πραγματικότητα είναι αλλά είμαστε αρκετά κοντόφθαλμοι) η διαίρεση είναι μονόδρομος.

Ακούω πολλούς συμφοιτητές μας που κατηγορούν τους οδηγούς των Μ.Μ.Μ που δυσκολεύουν την πρόσβαση τους στην σχολή.
Το αντιλαμβάνομαι, γιατί είμαι ένας από αυτούς που δυσκολεύονται και έχουν περπατήσει και 3 φορές μέχρι την σχολή...Δεν έχεις βέβαια τι να απαντήσεις. Όταν είμαστε τόσο κοθώνια και δεν αντιλαμβανόμαστε ότι αυτοί, οι γιατροί, οι σκουπιδιάριδες, ΟΛΟΙ έχουν δικαιώματα και δικαίωμα στο να διεκδικήσουν, ε ρε φίλε όπως και το να το κάνουμε επειδή δυσκολεύουν την μίζερη ζωούλα σου δεν σημαίνει ότι δεν θα απεργήσουν μόνο για σενα.&-

Παραμένω ρομαντικός, είναι προτιμότερο. Αλήθεια...

Να και ένα βιντεάκι για το σήμερα:



α και να μην ξεχάσω...''ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ'' για την επέτειο...πάντως σαν επέτειος ενός σκουριασμένου γάμου ακούγεται παρά μιας αληθινής γιορτής της ελευθερίας.
ΚΩ.ΜΗΤ.Η.Σ και στους Χημικους Μηχανικους!

Δύο Φράσεις Προκαλούν Αληθινό Τρόμο: ''Κάναμε ό,τι μπορούσαμε..'' και ''ο Βύντρα Σεντράρει! :o ''