KiritoShu έγραψε:Και η απορία μου παραμένει "Μας νοιάζει τελικά ή είμαστε απλά περαστικοί και χεστήκαμε για το τι θα γίνει?"...
Μας νοιάζει (τουλάχιστον μια σημαντική μερίδα των φοιτητών), αλλά η έλλειψη οργάνωσης είναι τόσο μεγάλη, που αναρωτιέται τελικά κανείς, αν σώζεται η κατάσταση. Ας υποθέσουμε ότι οι περισσότεροι θέλουν μια σχολή καθαρή, με τοίχους που δεν καλύπτονται από παραταξιακές αφίσες, ούτε από (αντικειμενικά)
ηλίθια συνθήματα. Εφόσον πρόκειται για την πλειοψηφία των φοιτητών (και την κοινή λογική, αλλά ας μην αναφέρουμε τέτοια πράγματα, γιατί στην Ελλάδα είμαστε) και εφόσον έχουμε δημοκρατία- μόνο και μόνο για αυτό, ας ξεχάσουμε ότι στην ουσία πρόκειται για βανδαλισμό ξένης περιουσίας- αυτή η επιθυμία θα έπρεπε να γίνεται σεβαστή. Από τη στιγμή που αυτό δε συμβαίνει,
πώς καλούμαστε να δράσουμε, λοιπόν; Για την επιβολή της τάξης φέρει ο καθένας σημαντικό μερίδιο της ευθύνης, αλλά το υπόλοιπο το φέρουν οι άμεσα υπεύθυνοι, αυτοί που βρίσκονται στις ανάλογες θέσεις. Και το γεγονός, ότι αυτοί εθελοτυφλούν, συνεπάγεται ότι το βάρος πέφτει σε εμένα και εσένα.
Εκεί είναι το πρόβλημα. Ακόμα κι αν έχει κάποιος άπειρη διάθεση να ασχοληθεί για να βελτιώσει τη κατάσταση, απαιτείται κατανόηση και σεβασμός από τους άλλους. Δε γίνεται να ξεκολλάς μία αφίσα και να ανεβαίνουν δέκα. Όταν λοιπόν ο άλλος δεν έχει καμία διάθεση να σεβαστεί τους πολλούς και καμία πρόθεση να ανοίξει διάλογο και να σε ακούσει, τότε δε νομίζω, ότι μπορούν να γίνουν πολλά ακόμα. Αυτό είναι το σημείο, που επεμβαίνει εκείνος που έχει δικαιοδοσία και απαναφέρει την τάξη. Αν εγώ μπω σε ένα αμφιθέατρο και γράψω το οτιδήποτε δε θα πάθω κάτι. Ούτε κι αν κολλήσω μια αφίσα- και αν έρθεις και μου τη ξεκολλήσεις, θα τη ξανακολλήσω.
Εδώ βέβαια μπορεί να αναφερθεί ως επιχείρημα η δημοκρατία (που σε αυτή τη χώρα τον έχουμε
ξεσκίσει τον έρμο τον όρο αυτό): "Εγώ έχω
δικαίωμα να εκφραστώ. Άρα έχω
δικαίωμα να κολλήσω την αφίσα μου και να γράψω το σύνθημα μου!"... Και ισχύει.
Προφανώς και έχει δικαίωμα να εκφραστεί. Την τελευταία φορά που βγήκα έξω βόλτα, όμως, παρατήρησα, ότι δεν είμαι μόνος σε αυτή την κοινωνία. Ο καθένας μας έχει δικαιώματα και πολλά από αυτά δεν είναι στην ίδια γραμμή. Οπότε επιλέγουμε να σεβαστούμε τους περισσότερους: σήμερα θα υποχωρήσω εγώ, διότι αύριο θα το κάνεις εσύ. Ε λοιπόν στην Ελλάδα, ο όρος "δημοκρατία" έχει κακοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό, που πλέον έχει χάσει την ουσία του. Όταν
όλοι και
παντού στη χώρα αυτή μεταφράζουν τη δημοκρατία, σαν το δικαίωμά τους να κάνουν
ό,τι θέλουν, λες και οι υπόλοιποι γύρω τους δεν υπάρχουν, είναι αφελές να πιστεύουμε πως στη σχολή θα συμβαίνει κάτι διαφορετικό.
Το να είναι ο καθένας μας ενεργός είναι το Α και το Ω. Αλλά για να αλλάξει μια τόσο βαθιά ριζωμένη κατάσταση δε ξέρω αν αρκεί από μόνο του, αφού θα καταλήξουμε στον κλασικό φαύλο κύκλο του να καθαρίζουμε εμείς και να λερώνουν ξανά οι άλλοι. Όλα τα παραπάνω είναι αποθαρρυντικά για κάποιον και γι' αυτό πολλοί δεν ασχολούνται.
Όμως, αν πρόκειται να γίνει από κάποιον μια αρχή, αυτή πρέπει να είναι από εμάς. Νομίζω στη σχολή, ότι καλό έχει συμβεί, είναι έπειτα από κινητοποίηση ανεξάρτητων φοιτητών. Ο φοιτητικός σύλλογος δεν αποτελείται από τον
καρκίνο των παρατάξεων. Λυπάμαι που το λέω, αλλά όλες οι παρατάξεις,
ανεξαιρέτως, έχουν τελειοποιήσει την τεχνική του ξυσίματος. Δε ξέρω αν απλώς κοροϊδεύουν τον εαυτό τους, ή είναι συνειδητοποιημένοι και γνωρίζουν ότι δουλεύουν τον κόσμο, αλλά το ζήτημα καταλήγει, ότι δεν είναι αυτοί, που θα βοηθήσουν στην αλλαγή της σχολής. Θα μπορούσα να αναφερθώ και στους αναρχικούς, αλλά η ποσότητα παραλογισμού σε αυτή την περίπτωση τείνει στο άπειρο και δεν έχω καμία πρόθεση να μπω σε αυτά τα χωράφια.
Καταλήγοντας:
μας νοιάζει, αλλά είναι τόσοι οι παράγοντες που σε αποθαρρύνουν, ώστε να καταντά πιο κουραστικό απ' ότι θα έπρεπε. Αν ξεπεράσουμε τη φάση της κατάθλιψης για την όλη κατάσταση και καταλάβουμε, ότι αν δεν κάνουμε κάτι οι ίδιοι, τότε δεν πρόκειται κανείς να το κάνει για εμάς, υπάρχει μια ελπίδα να φτιάξουν τα πράγματα. Αυτό τυχαίνει να ισχύει για την Ελλάδα γενικότερα.